Strandapósturinn - 01.06.1992, Blaðsíða 99

skipstjórinn ungi hafi gengið þannig frá yngsta bróður sínum í
von um að það mætti verða honum til bjargar þegar skipið liðaðist
sundur í brimgarðinum og siglutréð bærist að landi. Við nánari
athugun á skipsflakinu kom í ljós að gamla stýrið hafði gefið sig og
það átt sinn þátt í að skipið rak þarna á land þótt fleira kunni að
hafa átt sök á því hvernig fór. Nokkru áður en Draupnir lagði í
þessa óheillaför hafði móðir skipstjórans dreymt undarlegan
draum, þar sem hún taldi sig sjá skipið hans sigla í loftinu. Hún
bað hann því lengstra orða að láta skipta um stýri áður en hann
færi út að nýju. Af því varð þó ekki einhverra orsaka vegna og
Draupnir kom aldrei aftur að landi í heimahöfn. Af örlögum
ekkjunnar, sem allt missti, er því miður engin saga.
Um afdrif hinna skipanna sem fórust í þessu veðri er fátt vitað,
hafa sennilega flest farist á rúmsjó. En lengi eftir þetta sáu vegfar-
endur, sem leið áttu um Strandir, leifar af Draupni standa upp úr
sandinum. Þær voru þó með öllu horfnar þegar ég fór þarna um
að þessu sinni, orpnar sandi og atburðurinn sjálfur að mestu
gleymdur, að minnsta kosti okkur sem þá tilheyrðum yngri kyn-
slóðinni.
Eins og fyrr sagði var ósinn ísi lagður og renndi ég mér út í
hann, fór þó ekki líkt því eins íþróttamannslega og Skarphéðinn
forðum, er hann hljóp yftr Markarfljót rnilli höfuðísa og vó Þrá-
inn. Að minnsta kosti aflífaði ég ekki neinn í leiðinni. Er ég var að
nálgast bakkann hinumegin fékk ég allt í einu svo sáran verk í
bakið, að ég gat ekki af mér borið en hneig niður á staðnum í bili.
En litlu síðar skreið ég með hljóðum upp að bæjarrústunum. Þar
lagðist ég útaf um stund og reyndi að hugsa ráð mitt. Eg fann lítið
til ef ég hreyfði mig ekki. En svona gat ég ekki legið til lengdar.
Mér varð strax hrollkalt enda sex stiga frost og veður fremur
ótryggt að sjá, éljaklakkar fyrir botni víkurinnar og nokkur vindur
af fjöllum. Auk þess var ég staddur í eyðivík fjærri mannabyggð-
um, Göngumannaskörð að baki og framundan allt að því þriggja
túna gangur fyrir fullhraustan mann, yfir hálsa, hæðir og fjöll út
að Hornbjargsvita. Efnilegt var þetta ekki. Eg reyndi að hugleiða
möguleika mína um stund. Ef þetta var alvarlegt, hvernig stóð þá
á því að ég missti ekki mátt, fékk ekki hitaköf eða kölduflog? En
97