Strandapósturinn - 01.06.1992, Side 124

Kerti, spil og rúsínur tiljólanna
Kaupstaðarferðir voru ekki farnar nema fjórar á ári. Vorferðin
með ullina, þá sláturferð á haustin. Þá var rekið í sláturhúsið á
Hólmavík að degi til, slátrað daginn eftir, þriðja daginn var slátrið
flutt heim á mótorbát ásamt öðrum vistum sem keyptar voru til
vetrarins og fjórða daginn var byrjað að gera slátur. Fyrir jólin var
farin ein ferð af gangandi manni og jólavarningurinn borinn
heim á bakinu. Það voru kerti, spil og eitthvað góðgæti eins og
rúsínur. Fjórða ferðin var farin fyrir páska, því þá voru kaffi og
sykur oft á þrotum. Stundum voru þessar vetrarferðir farnar
hálfa leiðina gangandi og hinn helminginn á sjó frá Heydalsá.
Eftir 1932 fóru bílar að ganga um héraðið og þá breyttist þetta allt
eins og að líkum lætur.
Mikið á sig lagt fyrir lítið
Eitt sitt var ég kaupamaður í Broddanesi hjá Þórði bróður
mínum. Hann bjó á hluta jarðarinnar, einyrki sem kallað var,
börnin hans ung. Hann fór í milli, hafði ekki nema þrjá hesta og
fór þrjár ferðir á dag. Byrjaði klukkan sex á morgnana og var að til
klukkan ellefu um kvöldið. Ég var að slá og binda frá klukkan sex
til tíu. En í hverri ferð hefur sjálfsagt staðið á að ég væri búinn að
heyja á þessa þrjá hesta. Vegalengdin sem hann þurfti að fara
hefur alltaf verið einir 8—9 km. Þetta væri erfitt núna og eftirtekj-
an lítil.
Varstu nú rekinn út, kallinn
Upp úr tvítugu fór ég að heiman alfarinn. Fyrst var ég kaupa-
maður í tvö eða þrjú sumur, síðan fer ég í Reykholtsskóla og er þar
í tvo vetur. Það held ég að sé skemmtilegasti tími ævinnar, að
minnsta kosti meðal vandalausra. Við vorum auðvitað alltaf að
flækjast inn í skóla fram á síðustu stund en allir áttu að vera
komnir í svefnstað hálfellefu. Eitt skiptið man ég að það átti að
fara að loka skólanum og ég tek sprettinn. Heyri þá að það kemur
122