Strandapósturinn - 01.06.1992, Blaðsíða 81

betar taldi það úr og kvað óhugsandi að konan hefði farið svo
langt alveg vitaskólaus. Varð það úr að ekki var farið vestur, en
leituð hraunin að vestanverðu við dalina Selárdal og Hvannadal.
Fannst þó sumum leitarmönnum slíkt misráðið að ekki voru send-
ir rnenn vestur. Töldu úrtölur Isaks sprottnar af sérhlífni og leti.
Magnús Magnússon hreppstjóri á Hrófbergi kvað svo um þetta:
Isaks grét við búskapsbrall
bilaði leti fætur
þegar Beta fór á fjall
fyrir veturnætur.
Seint um kvöldið seinni daginn sem leitin stóð yfir, kom Elísabet
heirn. Hún kom þá ríðandi og með henni maður frá Kleppustöð-
um. Var henni vel fagnað og talin úr helju heimt sem von var.
Henni sagðist þannig frá ferð sinni, að þegar hún kom uppá
háf jallið hefði hún algjörlega tapað áttum enda farið að dimrna af
nótt og þar að auki komin þoka. Samt hélt hún áfram án þess að
vita hvert hún fór. Gekk hún svo alla nóttina og fram á morgun.
Birti þá upp þokuna og sá hún þá að hún var stödd í lægð eða
daladrögum sem lækur eða á rann eftir. Einnig sá hún vörður og
kom á götuslóða. Tók hún á það ráð að fylgja þeim vegvísi niður
með læknum sem óx eftir því sem hún fylgdi honum lengur.
Einnig dýpkaði lægðin sem hún gekk eftir og varð loks að dal. Hélt
hún svo áfrarn þótt seint gengi þar sem hún var orðin örþreytt og
gekk á berum fótum því skór og sokkar voru fyrir löngu sundur
gengnir. Loks sá hún hvar bær stóð og dróst þangað heim nær því
örmagna af þreytu.
Hittir hún þar fólk að rnáli og spyr það hvar hún sé kornin. Er
henni sagt að hún sé komin að Hraundal í Skjaldfannardal í
Norður-ísafjarðarsýslu. Þar var henni tekið mjög vel. Var henni
borinn matur og að því búnu háttuð ofan í rúm. Hvíldist hún þar
um daginn og næstu nótt, en næsta morgun var henni léður
fylgdarmaður og hestar og hún reidd norður að Kleppustöðum í
Staðardal. Þaðan var hún svo reidd heim að Gilsstöðum. Saga
þessi er að öllu leyti sönn og rituð upp eftir sögusögn þálifandi
manna.
79