Strandapósturinn - 01.06.1992, Blaðsíða 115

Aðalkennari var sr. Jón Guðnason. Hann var einn þeirra
manna sem vinna sín bestu verk í kyrrþey án þess að ætlast til
launa eða þakklætis. Hann hvatti okkur æskufólkið í prestakalli
sínu til að afla okkur menntunar svo við gætum séð okkur far-
borða og tekist á við lífið. Ég veit til þess, að ungmenni, sem ekki
átti fyrir skólagjöldum lánaði hann fé, en tók það fram, að enginn
mætti um það vita. Ekki þurfti ég fjárstuðning frá honum, en
hann hvatti mig og studdi í skólanámi og starfi eftir það. Ég á
honum mikið að þakka. Hann var framúrskarandi góður kennari.
Flestum okkar fannst málfræðin óttalegt torf en hann hætti ekki
að troða henni í okkur fyrr en hún tolldi þar — ja, eða þannig!
Ellert Finnbogason frá Sauðafelli kenndi okkur reikning, leikfimi
og sund. Hann var mikið prúðmenni sem öllum féll vel við enda
var hann bara á aldur við eldri nemendurna. Ég man hvað hann
var flinkur á skautum. Handavinnukennarar voru þær Kristjana
Hannesdóttir fyrri veturinn og Anna Stefánsdóttir frá Eyjadalsá í
Þingeyjarsýslu þann seinni. Handavinna — það var sko ekki mín
sort. Ég var óttalegur auli. En Anna leyfði mér stundum að lesa
upphátt fyrir þær stelpurnar í tímum, ástarsögur eða eitthvað
þess háttar, því að hún sá hvað ég var vitavonlaus með nálina. En
annað var uppi á teningnum þegar Áskell Jónsson frá Mýri var að
kenna okkur söng. Þar var ég heils hugar. Áskell hafði líka sér-
stakt lag á okkur, bæði kenndi hann okkur söng af sínum lands-
kunna dugnaði og svo spilaði hann fyrir dansi hjá okkur. Þetta var
áratugur hinna rómantísku danslaga, — „Den lille Sigöjner“,
„Little man, you’ve had a busy day“ og ótal mörg önnur, sem eru
alveg ódauðleg. Þau spilaði hann eftir nótum, ég sé þetta enn og
heyri fyrir mér. Hann var á sama aldri og Ellert, 25 áraeðaþar um
bil. Sumir nemendurnir fyrri veturinn voru eldri en þeir, eða á
sarna aldri. Ég man t.d. eftir tveim Súðvíkingum, Kristjáni Leós og
Kristjáni Guðmundssyni. Kristján Guðmundsson hafði svo fal-
lega tenórrödd. Hann hafði djúpt og sérkennileg ör á vinstri kinn
og við fórum að spyrja hann, hvernig hann hefði fengið það. Nú,
eins og sannur Vestfirðingur hafði hann verið til sjós frá unga
aldri, og oft komist í hann krappan. Þrisvar hafði hann tekið út af
báti og í eitt skiptið var hann að drukknun kominn, orðinn næst-
113