Strandapósturinn - 01.06.1992, Blaðsíða 119

á Haganesvík. Hann var einn af þessum tuttugu og tveimur sem
ég skrifaðist á við fyrst eftir skólaveruna. Við söknuðunr skólalífs-
ins og félagsskaparins og fengurn útrás í löngurn en innihaldslitl-
um bréfunr. Þau voru oftast bara fréttir af skólasystkinunum og
svo ýmsar heinrspekilegar vangaveltur.
Það er svo senr ekki nrargt senr unrhverfi Reykjaskóla hefur til
afþreyingar við útiveru. Þetta er slétt og stutt nes og franr af því
gengur mjótt rif senr nær langleiðina yfir fjörðinn. Þegar líður á
vetur og fer að frysta hressilega leggur ís á innsta hluta fjarðarins.
Snránr saman verður þetta hestfært eðajafnvel bílfært til Borðeyr-
ar. Stundum var okkur leyft að skreppa þangað ef við vildunr
komast í búð en það var sjaldan, enda ekki um mikla peninga að
ræða í vösum okkar. Það var eitthvað svo ævintýralegt að ganga
unr þessa óravíðu sléttu og heyra hjarnið skrjáfa undir fótununr.
Svo hlýnaði í veðri og ísinn fór að þiðna. Þá var ekki lengur hægt
að ganga beint af augum, því íshellan brast og nrynduðust stórir
jakar. Eitt sinn í þíðunni stóðumst við ekki mátið, heldur náðum
okkur í járnrafmagnsrör og flykktumst út á jakana. Víkin vestan
við skólann var full af hæfilegunr jökunr til að stjaka sér á. Veðrið
var kyrrt og blítt. Víst yrði sjórinn kaldur ef við lentunr í honunr,
en — þann dag, þá sorg. Tveir af strákunum, þeir Sigurjón, síðar
bóndi á Hlaðshamri og Óskar Helgason, senr var lengi stöðvar-
stjóri Pósts og sínra á Hornafirði nældu sér í árarnar af skólaskekt-
unni og reru á einunr jakanum yfrr fjörðinn. Skólastjórinn var
ekki viðlátinn þegar flotinn lét úr höfn en varð alveg skelfingu
Iostinn við að sjá til okkar. Ekki varð ótti hans nrinni þegar jakinn
brotnaði undan tveim strákum og þeir steyptust á bólakaf í sjóinn.
En þá konr sundkunnáttan að góðum notunr, því þeir konru sigri
hrósandi til lands, annar á fljúgandi skriðsundi en hinn baksandi á
bringusundi á eftir. Og landnemarnir úr Kjörseyrartanganum
komu líka von bráðar, heilu og höldnu. Við skildum ekki þá hvað
ábyrgð skólastjórans var nrikil og ótti hans eðlilegur. Hann óttað-
ist það mest að við lentum r sjónunr, fengjum krampa af kuldan-
um og drukknuðum fyrir augununr á honunr. Það var nefnilega
ekki eins grunnt í víkinni og við héldunr.
Hér er best að slá botninn í þessa frásögn. Eg hef svolítið verið
117