Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.1985, Page 124

116
A står 15 gonger aleine mot B=C=D. A-skrivaren må ha arbeidd
samvitsfullt, for det er no uråd å påvisa nokon stad der A vantar ord
eller samanhengar som finst i BCD. A har rett nok ubunden substan-
tivform 1 stad, 916, der dei andre tekstene har bunden substantivartik-
kel. Dette er lett å skjøna når ein veit at A er rekna for å vera eldre
enn dei andre tekstene. Meir påfallande er det at A ikkje mindre enn 5
gonger har bunden substantivartikkel der dei hine har ubunden form:
g26> 15. 23, 33- 946. 14> 23, 33. 946, 14, 23, 33. , 16, 25, 34. g^3, 12, 21, 30
dette området er denne teksta særskilt “moderne”. Og når A har
døme på innføring av bunden artikkel, kan ein heller ikkje kjenna seg
heilt trygg for at denne teksta kan innehalda utvidingar av førelagsteks-
ta også på andre måtar, såleis i 946 vid élum ok skurum mot dei andres
vid regni og i dei nokså innhaldstome plussorda i 1013 medan vér lifum.
Ei rein misskriving har vi i A 934'5 svå sem tengir mot dei hines svå
samtengir.
B står 12 gonger aleine mot A=C=D. I dei delane av preika der A
er defekt, vik B 22 gonger av frå C=D. Det er ikkje berre tenkjeleg,
men til og med sannsynleg at C+D i desse delane av preika stundom
har falli saman med den bortkomne teksta til A der A veik av frå B.
Dersom B har hatt etter måten like mange særlesemåtar i desse tekst-
delane som i den delen av preika der vi har alle fire tekstene, skulle
det verta om lag 8 særlesemåtar. B kan då ha hatt kring 20 særlesemå-
tar i alt. B-teksta har 5 døme på at eit ord vantar, som står i alle dei
hine tekstene: 925’ 13‘14>21-31; 9312’10’19-20'29; 937’ 16>25-34; 945-14-22’32;
1038,17'26,35. Men B-teksta har og eit par døme på pluss-ord: 991,10,20,
29~30; 1031, 10, 19, 28. Rein misskriving har vi i B 9312 og 9317: dyrd for
dyrr. Bortsett frå desse misskrivingane kan alle skilnader mellom B og
A=C=D kallast småavvik.
Når det gjeld motsetnaden mellom B og dei hine tekstene, såg vi at
det var fleire avvik mellom B og CD (22) enn mellom B og A=C=D
(12). Dette er naturleg. Kravet om at døma på samanfall mellom C og
D også skal falla saman med A, er ein restriksjon som lyt tena til å
minka talet på samanfall mellom desse tre tekstene, og dermed også
talet på motsetnader mellom desse samanfallande lesemåtane og lese-
måten til B.
C har i den delen av preika som er overlevert i fire tekster, i alt 34
særlesemåtar. Men C har dessutan 43 avvik frå BD der A er defekt.
Det kunne tenkjast at somme av desse 43 avvika har vori døme på