Andvari - 01.01.2014, Blaðsíða 21

ANDVARl
LÚÐVÍK JÓSEPSSON
19
austan í sumarhúsinu,“ segir Elín. „Þar var amma eiginlega allt sumarið
og afi keyrði austur á kvöldin. Hann var skógræktarmaður.“ Það vissum
við heldur ekki. „En hann var ekki mikið fyrir verklegar framkvæmdir
og var ferlegur klaufi,“ segir Elín. „Hann var einu sinni að keyra
strákinn minn að austan og sá litli þurfti að pissa. Afi stoppaði og
strákurinn fór út úr bílnum. Þá kom í ljós að hann var í smekkbuxum.
Þá fór í verra. Hann vissi ekki hvernig ætti að taka á því, afi minn.
Verra var það með bílbelti. Honum fannst óþægilegt að hafa það á sér.
Eitt kvöldið þegar hann átti að vera kominn í mat klukkan sjö er hann
ekki kominn og amma skilur ekkert í þessu. Upp úr sjö heyrir hún
svakalegt bílflaut fyrir utan gluggann, en gerir ekkert með það fyrr en
flautið hefur staðið yfir óvenjulengi. Amma fer út í gluggann og sér að
afi er í bílnum fyrir utan og flautar og flautar. Þá voru ekki farsímarnir.
Amma fer út og þá er hann að ná af sér bílbeltinu en gengur illa. Hann
nær ekki beltinu úr læsingunni en er að reyna að skera það í sundur með
vasahníf. Þeir Pétur Snæland voru miklir vinir í Pfaff-klúbbnum. Hann
var á sama róli með bílbeltin. Þeir létu þá mála bílbelti á boli sem þeir
fóru í utan yfir allt áður en þeir settust upp í bílana sína.“17 Þetta var
Lúðvík sem ég þekkti ekki. Og gat verið svo skemmtilegur eins og ég
sé af bréfum til Pfaff-klúbbsins. En það þekkti ég reyndar vel.
Maður Elínar, faðir barnanna hennar, lést 14. júlí 1993. Hann hét
Kristinn og var Magnússon, fæddur 1953. Börn þeirra heita Sunna,
Dagur, Lúðvík og Eygló. Eygló var þriggja mánaða þegar pabbi hennar
dó en Lúðvík eins og hálfs árs. Lúðvík Jósepsson sinnti Ellu alltaf
mikið og börnunum hennar en ekki síst misserin sem hann átti eftir að
Kristinn dó. Lúðvík Jósepsson sást á þessum misserum stundum keyra
barnakerru um vesturbæinn, Nesveg og Sörlaskjól. Þar var Lúðvík
með Lúðvík; Lúðvík Jósepsson langafi alltaf með hattinn og í dökkum
jakkafötum, hvítri skyrtu og með bindi.18 Ellu finnst gaman að fara yfir
ævi afa síns, sérstaklega yngri árin sem hann talaði stundum um. „Hann
var óskaplega hlýr og skemmtilegur og mikill barnakarl, grannar mínir
muna enn þegar hann var að ganga með nafna sínum niður að sjó og
kasta steinum (með hattinn).“19
En svo féll langafinn frá Fjólu, Steinari, Ellu, öllum börnunum, þar
á meðal Lúðvík í barnakerrunni. Lúðvík Kristinsson var þá tæplega
þriggja ára, farinn að tala og að skemmta umhverfi sínu eins og lítil
börn gera gjarnan. En þegar langafinn dó hætti hann að tala í bili.
Steinar Lúðvíksson, eina barn Lúðvíks og Fjólu, er íþróttakennari að