Andvari - 01.01.2014, Blaðsíða 45

ANDVARI
LÚÐVÍK JÓSEPSSON
43
sem var með fylgið. Það var til hennar sem þurfti að sækja fylgið sem
ég sóttist eftir.“81
Þetta varð síðan og allt til loka mikilvæg varða á pólitískri leið
Lúðvíks: Hann var alltaf að slást við Framsókn um fylgið. Líka á lands-
vísu.
„Þessi fyrsta þátttaka mín í alþingiskosningum á Austurlandi fór
eins og vænta mátti. Ég fékk fæst atkvæði allra frambjóðendanna eða
261 atkvæði. Arnfinnur Jónsson fékk 332 atkvæði. Eysteinn fékk 1116
atkvæði og Ingvar Pálmason 1000 atkvæði.“82 Framsókn fékk því
báða þingmenn kjördæmisins. I kosningunum næstum á undan þegar
Kommúnistaflokkurinn bauð fram var Jens Figved meðframbjóðandi
Arnfinns í Suður-Múlasýslu. Urslitin urðu þau að Arnfinnur fékk 141
atkvæði og Jens Figved fékk 116 atkvæði. Eysteinn Jónsson fékk þá
1062 atkvæði.83
En Lúðvík var ekki hættur þrátt fyrir slaka útkomu 1937 og fór fram
næst eftir fimm ár þegar kosið var til Alþingis 1942. Arnfinnur var með
honum. „Ég var orðinn betri fundamaður en áður og þekkti orðið allvel
til mála í kjördæminu. Ég vissi að með háalvarlegri pólitískri umræðu
og með snörpum og snöggum tilsvörum þurfti að fylgja nokkuð af léttu
gamni og hæfilegu háði og fyndni.“84 Þar með var formúlan komin. I
kosningunum 1942 var enn barist við veldi Framsóknar sem öllu réð.
Kaupfélagsstjórarnir „töldu sér skylt að gæta allra hagsmuna flokksins
og meðal annars að fylgjast með öllum pólitískum hreyfingum fólksins
í byggðarlaginu. Þeir töldu sjálfsagt að allir keyptu og læsu Tímann
og ekkert annað blað. Áskriftargjald Tímans var borgað óumbeðið úr
reikningum viðskiptamanna kaupfélagsins og þótti slíkt jafneðlilegt og
sjálfsagt og að færa á reikning útteknar nauðsynjavörur. Peningar voru
yfirleitt ekki til sýnis eða notkunar á smærri stöðum á þessum tíma. Þó
var lítilsháttar farið að bera á peningum 1942. Vörur voru skammtaðar
á þessum smástöðum með sérstökum hætti. Þær vörur sem kaupfélags-
stjórinn taldi að ekki ætti að nota voru einfaldlega ekki fluttar til
staðarins og ekki til sölu þar.
Ég minnist þess til dæmis frá þessum tíma að kunningi minn einn,
sem átti heima á einum af Suðurfjörðum kjördæmisins, sagðist þurfa
á nokkrum bárujárnsplötum að halda. Mér fannst það með ólíkindum
að hann gæti ekki fengið slíkan varning í kaupfélaginu. Hann sagði
það útilokað, enda tekið fram af kaupfélagsstjóranum að byggingar-