Úrval - 01.04.1948, Qupperneq 119

ANNA OG SlAMSKONUNGUR
117
Hvenær sem Anna gekk inn
um hlið kvennabúrsins, fannst
henni hún vera að ganga inn í
fangelsi, þar sem saklausar kon-
ur og börn voru í lífstíðaránauð.
Ef til vill voru ekki allir, sem
þarna dvöldu, óhamingjusamir
og vansælir. En önnu hryllti við
þeirri hugsun, að allar þessar
konur réðu ekki meira yfir lífi
sínu en dýr merkurinnar.
Einn morgun ætlaði hún að
vera viðstödd mikla trúarhátíð,
en villtist af tilviljun. Allt í einu
var hún stödd í skuggalegu
götusundi og sá enga undan-
komuleið nema fáða látúnshurð
á háum múrvegg. Hún var hálf
hrædd um, að hún væri stödd á
forboðnu svæði og opnaði því
dyrnar og sté yfir þröskuldinn.
Handan veggsins var steinlagð-
ur garður.
I miðjum garðinum, rétt hjá
litlum stöðupolli, sat kona á
jörðinni. Hjá henni var bam um
f jögra ára gamalt. Þegar konan
kom auga á Önnu, vafði hún
bamið örmum og horfði á
kennslukonuna með hvössu og
illúðlegu augnaráði. Hún var
stórvaxin, þrekleg og með dökk-
an litarhátt. Hún var líkari
skrímsli, höggnu í stein, heldur
en mannlegri vem. Hún var hor-
uð, og úfið hárið hékk niður á
herðar.
Anna sleppti hurðinni og hún
skall í lás með þungum dynk.
Önnu var órótt um stund,
en þegar hún virti fyrir sér
konuna og barnið, varð með-
aumkun óttanum yfirsterkari.
Konan var nakin niður að mitti,
og annar fótur henn var hlekkj-
aður við staur, sem rekin var
niður í jörðina. Það var ekkert,
sem skýldi henni fyrir brenn-
heitum sólargeislunum. Hlekk-
irnir vora úr járni og níðþungir.
Nokkra stund gat Anna ekki
komið orði upp. Að lokum
spurði hún konuna að heiti.
„Pai sia!“ („Farið burt“) var
svarið, sem hún fékk.
Anna lét þetta ekki á sig fá,
en settist niður á glóðheitar
steinhellurnar við hliðina á
konunni og barninu.
Hún spurði blíðlega um nafn
barnsins.
„Hann heitir Thuk (Harm-
ur),“ sagði konan og sneri sér
undan. En þrjózkusvipurinn á
andlit hennar hafði mildazt.
Með hægð tókst Önnu loks að
fá hana til að segja sér allt af
létta. Hún kvaðst heita L’Ore.
Hún var fædd í ánauð, en ind-
verskur kaupmaður, sem sá