Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 13

,, AUKAVINNA'
11
krónur af allsnægtum sínum.
Eyrir ekkjunnar var meira
virði en allar gjafir auðmann-
anna, því að hann var aleiga
hennar. Við verðum að gefa
eitthvað, sem okkur er sárt um
að missa, þó ekki sé nema
stund frá leik eða skemmtun.
Skipulögð velferðarstarfs-
semi er auðvitað nauðsynleg.
En einstaklingarnir verða að
fylla upp í skörðin með óeigin-
gjarni og fórnfúsri þjónustu.
Velferðarstofnun er fyrirferðar-
mikið bákn; hún þarf breiðar
brautir eins og bíllinn til að at-
hafna sig. Hún fer ekki inn í
þröngar hliðargötur; það er
hlutverk einstaklinganna að
fara þær götur með opin augu
og skilningsfull hjörtu.
Við getum ekki afhent sam-
vizku okkar félagsskap eða rík-
isstjórn. ,,Á ég að gæta bróður
míns?“ Vissulega! Ég get ekki
losað mig undan ábyrgð með
því að segja, að ríkið muni gera
það sem nauðsynlegt er. Það er
sorglegt, hve margir hugsa
þannig nú orðið.
Jafnvel börnin eru farin að
trúa því, að þau þurfi ekki að
annast foreldra sína í ellinni. En
ellilaun og ellitryggingar, svo
sjálfsagt sem hvorttveggja er,
leysa börnin ekki undan skyld-
um þeirra. Það er rangt að
svifta umsjá aldraðs fólks öllu
mannlegu, því að það útilok-
ar kærleikann, sem er lífsblóð
mannsins og sjálfrar menning-
arinnar.
Góðvild í garð hins vanmátt-
uga veitir gefandanum aukinn
styrk. Við vinnum hvert öðru
mikið mein með skilningsleysi
og skorti á samúð. Á sömu
stundu sem við finnum til sam-
úðar og skilnings í garð náung-
ans, laugum við okkur sjálf og
heimurinn verður ögn hreinni
en áður.
En af hverju þarf ég að fyrir-
gefa náunga mínum? Af því
að ef ég fyrirgef honum ekki er
ég ósannur gagnvart sjálfum
mér. Ég breyti þá eins og ég
sé saklaus af sömu gjörðum,
en það er ég ekki. Ég verð að
fyrirgefa ósannsögli í minn
garð af því að ég hef sjálfur
svo oft gert mig sekan um
slíkt. Ég verð að fyrirgefa
kærleiksskort, hatur, róg, svik
og hroka í minn garð af því að
ég hef sjálfur svo oft sýnt kær-
leiksskort, hatur, róg, svik og
hroka. Og ég verð að fyrirgefa
hávaðalaust og án tilætlunar-
semi. Venjulega tekst mér ekki