Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 86

84
ÚRVAL
Og svo skeði hið óvænta, svo
leiftursnöggt, að kvikmynda-
vélin gat með naumindum fylgzt
með. Höfuð skellinöðrunnar var
skyndilega horfið ofan í gin
svörtu slöngunnar og sat þar
fast eins og í þvingu.
Svarta slangan var hin róleg-
asta, en skellinaðran vatt sér
sitt á hvað, vafði sig um and-
stæðing sinn og lamdi í jörðina
með halanum. Sú svarta lét það
ekki á sig fá. Hún setti kingi-
vöðvana á hreyfingu, eins og
vél, sem sett er hægt í gang.
Hún hreyfði sig ekki mikið, nú
skyldi máltíðarinnar notið í ró
og næði. Og þumlung fyrir
þumlung mjakaðist skellinaðr-
an ofan í magann á þeirri
svörtu.
Cæsar glotti sigrihrósandi.
,,Þarna fékk hún enn einu sinni
góðan bita,“ sagði hann og tók í
halann á þeim báðum og lyfti
þeim upp fyrir framan mynda-
vélina. „Nú getið þér bundið
hnút á þær. Sú svarta er búin
að ná svo góðum tökum, að
hún getur ekki ælt bráðinni.
Tennurnar í henni eru eins og
agnúi á öngli. Hún verður að
gleypa skellinöðruna. Þær eru
báðar algerlega varnarlausar
núna.“
Og það voru þær. Við tókum
þær af gangstéttinni og lögð-
um þær í grasið. Sú svarta hélt.
áfram að kingja jafnt og þétt,
og það sem út úr stóð af skelli-
nöðrunni engdist og slóst til,
unz ekki var eftir nema halinn
með skelliplötunum. Svo sló hún
halanum snöggt til, það var síð-
asta höggið — og svo hvarf
halinn.
Svarta slangan lá máttlaus
og gapti og lofaði Cæsar að taka
sig og bera sig aftur inn í
slöngubælið. „Þessu hafði ég
ekki búizt við,“ sagði ég við
Cæsar.
„Ég hef aldrei séð önnur úr-
slit, þegar sú svarta hefur átt
í höggi við eiturslöngu.“
Þessar svörtu slöngur eru
friðaðar í Brazilíu, og menn
sækjast eftir að fá þær til að
taka sér bólfestu í kjallaranum
eða á loftinu hjá sér, því að
þær eyða bæði rottum og eit-
urslöngum.