Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 21

LEIKIR NÆTURINNAR
19
ferð. Hvað segið þið um það?
En í veruleikanum verður allt
miklu seinna og umfram allt
ekki eins óvænt. Faðirinn finn-
ur ekki rofann í forstofunni.
Að lokum gefst hann upp við
að leita og rekur sig á herða-
tré, sem dettur á gólfið. Hann
bölvar herðatrénu og reynir að
taka það upp, en í stað þess
veltir hann tösku, sem stendur
upp við vegginn. Þá gefst hann
líka upp við það og reynir að
finna snaga til að hengja frakk-
ann sinn á, en þegar hann finn-
ur loks snaga og ætlar að hengja
frakkann á hann, dettur frakk-
inn með mjúku þruskhljóði á
gólfið. Faðirinn mjakar sér með-
frem veggnum að snyrtiher-
berginu, opnar hurðina og Iæt-
ur hana vera opna, kveikir Ijós-
ið, og eins og oft áður liggur
Áki stífur og hlustar á þegar
bunan fellur á gólfið. Svo slekk-
ur faðirinn, rekst á hurðina,
bölvar og fer inn gegnum dyra-
tjöldin, sem dregin eru fyrir, og
sem skrjáfar í, eins og þau vilji
sýna mótþróa.
Og svo verður allt hljótt. Fað-
irinn stendur þarna inni án þess
að mæla orð, það marrar lágt
i skónum, og andardráttur hans
er þungur og óreglulegur, en
þessi tvennskonar hljóð verða
aðeins til að magna skelfingu
andartaksins um allan helming,
og í kyrrðinni lýstur nýrri eld-
ingu niður í Áka. Það er hatrið,
sem fer eins og hitabylgja í
gegnum hann, og hann kreistir
hnífskaftið svo að hann kennir
til í lófanum, en hann gefur
því ekki gaum. Þögnin varir að-
eins andartak. Faðirinn fer að
klæða sig úr fötunum. Fyrst úr
jakkanum, síðan vestinu. Hann
fleygir fötunum á stól. Hann
hallar sér aftur á bak upp að
skáp og lætur skóna detta af
fótunum. Hálsbindið flögrar út
í loftið. Svo gengur hann nokkr-
um skrefum lengra inn í stof-
una, í áttina til rúmsins, nem-
ur staðar og dregur upp úrið
sitt. Svo verður allt hljótt á
ný, jafn skelfilega hljótt og fyrr.
IJrið eitt nagar þögnina eins og
rotta, nagandi úr hins ölvaða.
Og svo skeður það sem þögn-
in bíður eftir. Móðirin byltir sér
í örvæntingu í rúminu, og ópin
flæða út úr henni eins og blóð.
„Djöfullinn þinn, djöfullinn
þinn, djöfull, djöfulldjöfulldjöf-
ull, æpir hún unz röddin deyr út
og allt verður hljótt. Úrið eitt
nagar og nagar, og höndin, sem
kreistir hnífinn, er rennvot af