Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 84

82
ÚRVAL
sagði hann brosandi. „En má
ég biðja yður að gera mér
greiða?“
„Sjálfsagt," sagði ég.
Hann bauð mér inn í skrif-
stofu til sín, og þar átti ég við
hann langt samtal. Hann skýrði
mér frá því, að það sem ég hefði
hingað til séð, væri aðeins ytri
svipur stofnunarinnar, til þess
ætlaður að laða að ferðamenn
og afla þannig peninga til hinn-
ar mikilvægu starfsemi stofn-
unarinnar. Og svo fór Bier
prófessor með mig um hina
stóru, hvítmáluðu sali stofnun-
arinnar, þar sem sjá mátti unga
lækna, efnafræðinga og eðlis-
fræðinga við vinnu sína. Þegar
við komum aftur inn í skrif-
stofu prófessorsins, bauð hann
mér sígarettu og sagði mér
hvert erindið væri.
Þannig var mál með vexti,
að stofnunin hafði öll stríðsárin
ætlað að láta taka nokkrar lit-
kvikmyndir af slöngutilraunum.
Einkum langaði hann til að fá
mynd af bardaga milli skelli-
nöðru og eitraðs frosks. Einnig
langaði hann til að fá nærmynd
af slöngu vera að gleypa aðra
slöngu, og slöngu vera að éta
frosk, sem ekki væri eitraður.
'Og loks nokkrar nærmyndir af
slöngubælum og þegar verið
væri að tappa af slöngunum
eitrið. En hann hafði hvergi
getað fengið litfilmur í Brazilíu
— hvort ég gæti séð af nokkr-
um metrum handa stofnuninni?
Eg hélt nú það! Kunningi
minn, slönguvörðurinn, fékk
stutt fyrirmæli um hvað ég ætti
að kvikmynda. Hann leit kulda-
lega á mig, og mér varð ljóst,
að hann var í þeirri trú, að ég
hefði kært fyrir forstjóranum
yfir að hafa ekki fengið nóg fyr-
ir krónuna mína. Ég reyndi með
þeirri portúgölsku, sem ég á
yfir að ráða, að skýra málið
fyrir honum, en hann benti ó-
þolinmóður niður í slöngubælið
og sagði, — gjörið svo vel —-
nú förum við niður.
Og svo fórum við niður. Ég
gleymi ekki meðan ég lifi
klukkutímanum, sem á eftir fór.
Slöngurnar flæktust um fæt-
urna á mér, öðru hverju hvæsti
einhver og hjó til mín, Cæsar,
en svo hét kunningi minn, var
hálfur niðri í einum leirkúplin-
um. „Hérna er ein,“ sagði hann
og dró hálfs annars metra langa
skellinöðru upp úr leirkúplinum
og fleygði henni til mín. „Takið
mynd af henni, það er sú
stærsta, sem við eigum.“