Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 14
12
TjRVAL
að fyrirgefa að fullu; ég kemst
ekki einu sinni svo langt að
vera alltaf réttlátur. En sá sem
reynir að lifa í samræmi við
þessa meginreglu, svo einföld
sem hún er, mun kynnast hin-
um sönnu ævintýrum og sigr-
um sálarinnar.
Maður hefur gert okkur
rangt. Eigum við að bíða eftir
því að hann biðji okkur fyrir-
gefningar? Nei! Hann biður
okkur kannske aldrei fyrirgefn-
ingar, og þá fyrirgefum við
aldrei, en það er ljótt. Nei, í
stað þess skulum við segja:
„Gleymt og grafið!“
Þið haldið kannske, að við
lifum dásamlegu lífi í frum-
skógum Afríku, því að tækifær-
in til að gera góðverk séu þar
svo mörg. Og það er rétt. En
staðurinn skiptir ekki máli. Þið
getið lifað enn dásamlegra lífi
með því að vera kyrr þar sem
þið eruð og prófa sál ykkar með
ótal smáprófraunum og standast
þær allar með tilstyrk kærleik-
ans. En til þess þarf þolinmæði,
skyldurækni og kjark. Það
þarf vilja til að sýna kærleika.
En í þessari ,,aukavinnu“ er að
finna hina einu sönnu ham-
ingju.
k ★ k
Eftir erfidrykkjuna.
Hópur manna í kauptúni norðanlands er að koma úr erfi-
drykkju síðla kvölds í miðjum sólmánuði. Kvöldið er undurfagurt,
sólin við hafsbrún og baðar spegilsléttan hafflötinn gullnum geisl-
um sínum. Það er létt yfir fólkinu, sorgin gleymd og grafin, og
einn í hópnum hefur upp raust sína, snortinn af stemningu kvölds-
ins, og syngur: „Nú blikar við sólarlag sædjúpin köld, og svon’
ætt’ að vera hvert einasta kvöld . . .“
★ ~k
1 dýragarðinum.
Gesturinn: „Hvar eru aparnir?"
Vörðurinn: „Þeir eru inni í kofanum; þeir ei'u ástfangnir."
Gesturinn: „Myndu þeir koma út, ef ég gæfi þeim nokkrar
hnetur ?“
Vörðurinn; „Mynduð þér, í þeirra sporum?“
— California Pelican.