Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 85

1 SLÖNGUBÆLI BUTANTAN 1 BRAZILlU
83
Það var orðið þéttskipað á-
horfendum uppi á steinveggn-
ura. Yfir mig féll þessi ískalda
ró, sem er ofar allri hræðslu,
sú ró sem gerir píslavottinum
kleift að lyfta höfðinu frammi
fyrir aftökusveitinni og mæla
víðfleyg hetjuorð. Ég setti vél-
ina í gang, og fékk þær beztu
myndir, sem ég hef á ævi minni
tekið — af hringaðri skelli-
nöðru, reiðubúinni að höggva, á
fimmtíu sentímetra færi.
Og svo byrjaði ég að kvik-
mynda störf Cæsars í slöngu-
bælinu. Cæsar auðveldaði mér
ekki starfið, og sá ég þann kost
vænstan að rétta honum tuttugu
cruzeiroseðil, ef það mætti
verða til að eyða skugganum,
sem komið hafði á milli okkar.
Þetta hreif, skugginn hvarf og
við hættum að kasta slöngum
hvor 1 annan.
Við völdum spriklandi skelli-
nöðru. Cæsar hélt henni á lofti
á halaendanum og lét hana
dingla. ,,Bara til að sýna yður,
að slöngur geta ekki bitið, ef
þeim er haldið á lofti á halan-
um,“ sagði hann. Slangan
hvæsti og reyndi árangurslaust
að lyfta sér upp. Cæsar bar
hana þangað sem óeitruðu
slöngurnar voru, og áhorfenda-
skarinn kom á eftir okkur. Við
leituðum dálitla stund að
slöngu, er skyldi verða andstæð-
ingur skellinöðrunnar í hinum
ójafna bardaga upp á líf og
dauða. Cæsar náði í hala undir
trérót og dró fram svarta
slöngu, sem mótmælti eindreg-
ið að vera ónáðuð í miðdegis-
blundinum. En þegar hún sá
Cæsar, varð hún róleg og vafði
sig um hægri handlegg hans. Þau
voru sýnilega góðir vinir. Með
vinstri hendinni hélt hann enn
um halann á skellinöðrunni, sem
sífellt brauzt um.
Nú gat einvígið byrjað. Ég
dró upp fjöðrina í vélinni og
stillti hana á 40 sm fjarlægð,
því að nú skyldu verða teknar
nærmyndir, sem hvergi áttu
sinn líka. Cæsar fleygði fyrst
svörtu slöngunni og síðan
skellinöðrunni á gangstíginn.
Ég þrýsti á hnapp og vélin fór
að snúast. Fyrst ætlaði ég að ná
myndum af þeim, þar sem þær
lágu hvor andspænis annarri,
reiðubúnar til atlögu. Og síðan
þegar skellinaðran hyggi leift-
ursnöggt til andstæðingsins,
sem reyndi að forðast hið ban-
væna bit . . . Hvernig gat
Cæsar fengið af sér að fórna
þessu eftirlætisdýri sínu?