Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 40
Fulltrúar og starfsmenn Sameinuðú þjóðanna hafa
fengið áþreifanlega reynslu af þvi, að —
Sinn er siður í landi hverju,
Grein úr „United Nations World“,
eftir Inu Telberg.
AÐ var í nóvember 1946,
að flogið var með mig til
Lake Success frá réttarhöldun-
um í Nixrnberg. Ég var þreytt,
sjrfjuð og öllu ókunnug hjá
Sameinuðu þjóðunum. Hinn 15.
nóvember flutti Vishinski hina
kunnu neitunarvaldsræðu sína
í Stjórnmálanefndinni í Lake
Success. Einn af túlkunum varð
að hætta í miðju kafi og ég var
rekin að hljóðnemanum í miðri
ræðu. Ég man hvað röddin
skalf þegar ég byrjaði að tala.
Ég vissi, að margir vina minna
í Englandi og Ameríku hlust-
uðu á mig. En eftir nokkr-
ar mínútur var ég búin að
gleyma sjálfri mér, ég hreifst af
mælsku Vishinski, fegurð rúss-
neskunnar, þrótti hennar og orð-
gnótt. Latneskar tilvitnanir,
rússnesk spakmæli, og ljóðlínur
eftir Shakespeare, flugu honum
af tungu og urðu honum vopn í
hinni hörðu árás hans á stór-
veldastefnu Breta og Banda-
ríkjamanna.
Ummæli blaðanna daginn eft-
ir komu mér mjög á óvart. Sjálf
fékk ég nokkur bréf; tvö, er
stimpluðu mig sem kommúnista
fyrir að túlka ræðuna af slíkri
hrifningu, og eitt sem hrósaðí
mér af sömu ástæðu. Mér varð
þá ljóst, að ræðan hafði orðið
óþarflega bituryrt, ofsafengin
og ögrandi í þýðingunni. Að
rússneskur ræðustíll væri raun-
verulega óhentugur til þýðingar
á önnur mál. Það var þó ekki
sjálft málið, sem var þrándur í
götu. Það var hefðin bak við
málið: Það sem ég hef síð-
an kallað siövenjur málsins
(speech etiquette).
Rússum er legið á hálsi fyrir
það, hve langorðir þeir séu og
kaldhæðnir. Sannleikurinn er sá,
að það er gömul hefð í Rúss-
landi að nota kaldhæðnina sem
vopn í pólitískri ræðumennsku.
Það er ekki sérstakt einkenni
sóvétstjórnmálamanna. Vishins-
ki hafði til dæmis langa æfingu
í málaflutningi og stjómmála-