Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 99

ÆVISAGA DICKENS
97
slíku af fyílstu nákvæmni. Hann
gefur tilfinningunum lausan
taum eins og leikari; hann lýsir
stormi eins og leiksviðsstjóri
myndi vilja framleiða hann;
þorparar hans og söguhetjur eru
eins og slíkar persónur gerast
í leikritum, enda hafa skáldsög-
ur hans freistað fleiri leikara
og leikritahöfunda en nokkrar
aðrar sögur. Ef hann væri uppi
nú á tímum, myndi hann vera
konungur kvikmyndaleikrita-
höfunda og Hollywood væri á
valdi hans.
Og maðurinn var eins og verk
hans. Hann var órór, bráður,
hamhleypa til vinnu, tilfinn-
ingamaður með afbrigðum og
mislyndur, ýmist mannblendinn
eða einrænn; hann hló með
hlæjendum og grét með grát-
endum, og var ofjarl beggja.
„Hvílíkt andlit!“ varð Leigh
Hunt að orði, þegar hann
sá hann í fyrsta skipti. ,,I því
birtist líf og sál fimmtíu pers-
óna.“
í lok ársins 1836 kynntist
Dickens John Forster, er síðar
varð til þess að rita ævisögu
hans. Þeir urðu þegar miklir
mátar. Það er nú svo, að til þess
að ávinna sér hylli sumra
manna, er nauðsynlegt að leita
ráða hjá þeim og biðja þá að
gera sér greiða, og Dickens á-
vann sér vináttu og virðingu
Forsters á þennan hátt. Hin
skyndilega frægð Dickens á
unga aldri og sá ásetningur
hans að notfæra sér hana sem
o
bezt, gerði það óhjákvæmilegt,
að hann leitaði ráða og liðveizlu
hyggins manns. Maður hefur
það á tilfinningunni, að hann
hafi helzt viljað láta sérhverj-
um útgefanda í London handrit
í té og hafi verið fús til að und-
irrita jafnmarga samninga með
bundið fyrir augun. Forster
gerðist þegar í upphafi ráðu-
nautur hans í þeim efnum.
#
I ágúst 1836, þegar Pickwick
var búinn að öðlazt almennings-
hylli, gerði Dickens samning
við útgefandann Richard Bent-
ley um að skrifa tvær skáld-
sögur fyrir 1000 sterlingspund.
Sama haust tók hann að sér að
verða ritstjóri tímarits, er sami
útgefandi gaf út, og skyldi
hann skrifa framhaldssöguna í
það. Sagan var Oliver Twist,.
sem hófst í febrúarhefti Bent-
leys Miscellany og birtist í því
þar til í marz 1839.
Haustið 1836 fluttist María,
sextán ára gömul systir Kötu
Dickens, til þeirra hjóna. Með
þessari ungu stúlku og Charles
tókst mikil vinátta, og enda
þótt hann viðurkenndi það ekki
þá, var hann stórum hrifnari
af Maríu en konu sinni. Hún var
falleg, léttlynd og gáfuð stúlka.
Það segir sig sjálft, að hún hef-
ur álitið hann dásamlegasta
manninn í víðri veröld, og talið
sögur hans öllum skáldverkum
fremri. Hann var ákaflega næm-
ur fyrir slíkri aðdáun, og þar
sem kynni þeirra voru þess eðl-