Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 46

Minnisstœðasti
maðurinn, sem
ég hef kynnzt.
Grein úr „Reader’s Digest“,
eftir Henry Schindall.
IVTÉR er í fersku minni fyrsti
móðurmálstíminn síðasta
veturinn minn í menntaskóla.
Við drengirnir (það voru engar
stúlkur í bekknum) biðum eftir-
væntingarfullir eftir að nýi
móðurmálskennarinn kæmi inn
í stofuna. Von bráðar opnaðist
hurðin og hávaxinn en frekar
óásjálegur maður um fertugt
kom inn. Hann sagði feimnis-
lega: „Góðan daginn, herrar
mínir.“
Það gætti óvæntrar lotningar
í röddinni, næstum eins og hann
væri að ávarpa hæstarétt, en
ekki hóp unglinga. Hann skrif-
aði nafnið sitt á töfluna —
Wilmer T. Stone — settist svo
framan á kennarapúltið, lyfti
öðrum f ætinum og spennti greip-
ar um hnéð.
„Herrar mínir,“ byrjaði hann,
„við erum hér samankomnir
þennan síðasta vetur ykkar í
skólanum til að halda áfram
móðurmálsnáminu. Ég veit, að
við munum hafa yndi af að læra
hver með — og hver af — öðr-
um. Við munum læra eitthvað í
blaðamennsku og hvernig við
eigum að gefa út vikublað skól-
ans. En umfram allt munum við
reyna að læra að njóta góðra
bókmennta. Ef til vill mun ein-
hver okkar jafnvel fá lifandi
áhuga á að lesa og skrifa. Þeir
sem það læra, munu lifa auð-
ugra og fyllra lífi en þeir ann-
ars myndu hafa lifað — það
þori ég að fullyrða.“
Hann hélt áf ram í þessum dúr,
yfirlætislaus og vingjarnlegur.
Orð hans snertu streng í hjarta
mínu og vöktu hjá mér nýjan
áhuga.
Allir nemendurnir hrifust
brátt með af aðdáun hans og
áhuga. Hann las til dæmis fyrir
okkur kvæði eftir Keats og