Úrval - 01.12.1949, Blaðsíða 80
Skemmtileg' frásögn af eiturslöngum og öðrum
eiturkvikindum í Brazilíu.
/ slöngubœli Butantan í Brazilíu.
Úr bókinni „Fra Santos til Bahia“,
eftir Hakon Mielche.
Höfundurinn er á ferð í
Brazilíu og kemur til aö skoöa
hina heimskunnu Butantan ser-
umstofnun, þar sem fyrst og
fremst er framleitt serum gegn
slöngueitri. Butantan er í út-
hverfi borgarinnar Sao Paulo.
"t'G stóð við steinvegginn um-
hverfis eitt af slöngubælun-
um og horfði á mann í hvítum
kyrtli, sem var á gangi innan
um kúpumyndaðar leirbygging-
ar, þar sem slöngurnar eru
geymdar.
Maðurinn hélt á staf með
járnkrók á endanum. Hann tók
lokið af einum leirkúplinum,
hrærði í slönguflækjunni með
stafnum, dró tvær slöngur upp
úr og rótaði hinum út um gat
niður við jörðina. Þær voru í
einni iðandi bendu og hvæstu
og blésu. Svo fóru þær að greið-
ast í sundur og hver um sig
hringaði sig eins og ormur.
Tvær gátu þó ekki hringað sig,
því að þær voru að éta hvor
aðra. Þær sem ekki voru annað
að gera, hjuggu eftir mannin-
um í hvíta kyrtlinum.
„Þær höggva til mín,“ sagði
hann brosandi, því að ég hafði
gefið honum krónu til að skýra
fyrir mér það sem skeði. „En
þær hitta mig ekki,“ bætti hann
við. „Slanga getur ekki hoggið
nema þegar hún er hringuð
upp, og þá aðeins þriðjung af
lengd sinni.“
„Mikið rétt,“ sagði ég. „Það
stendur í dýrafræðinni. Það er
ágæt varúðarregla, þegar mað-
ur veit, hvað slangan er löng,
en það er ekki auðvelt að sjá
hvað hún er löng, þegar hún er
hringuð.“
„Nú skuluð þér sjá, hvað
hún er löng,“ sagði hann og brá
króknum aftan á hnakkann á
einni skellinöðru, þrýsti hausn-
um niður að jörðinni, tók með
vísi- og þumalfingri aftan við
hausinn — þar sem flibba-