Úrval - 01.06.1953, Blaðsíða 43

ÞEGAR ENGISPRETTAN GERIST UMSKIPTINGUR
41
stórum sveimum áður en þeim
vaxa vængir og þeir hefja sig
til flugs.
En í þetta skipti sluppu engi-
spretturnar. Sveimur eftir
sveim hóf sig til flugs og stefndi
í norður. Þeir fóru yfir ræktun-
arlöndin í Ethiopiu og Eritreu
og létu eftir sig auðn á 160 km.
breiðu svæði. Þeir komu að
Rauðahafinu, en létu það ekki
aftra sér. Hinar víðáttumiklu
eyðimerkur Arabíu urðu þeim
heldur ekki farartálmi. Þeir
flugu yfir Persíuflóa og dreifðu
sér yfir íran, frak og Jórdaníu.
Allsstaðar létu þeir eftir signak-
ið land. f íran einu dreifðu engi-
spretturnar sér yfir landssvæði,
sern er sjö sinnum stærra en ís-
land.
Landbúnaðarráðuneyti Banda-
xíkjanna fékk beiðni um hjálp
frá íranstjórn í apríl 1951. Tíu
dögum seinna var Bill Mabee,
kunnur meindýraeyðir, lagður
af stað til Teheran með átta
Piper Cub flugvélar og 35
manna starfslið. Þeir höfðu með
sér nægar birgðir af nýju skor-
dýraeitri, sem nefnist Aldrin.
Eitur þetta hafði reynzt vel
gegn engisprettum í Vesturríkj-
um Bandaríkjanna: 15 grömm
leyst upp í lítra af vatni höfðu
nægt til að drepa næstum hverja
einustu engisprettu á einni ekru
(4000 fermetrum) lands. En
mundi það reynast nokkurs
megnugt gegn hinni miklu
plágu ?
Mabee flaug frá Teheran til
Abadan, þar sem ástandið var
verst. Þar gerði hann fyrstu til-
raunina. Hann sá stóran döðlu-
pálmalund, sem sveimur hafði
setzt á. Hann gaf flugmanni
sínum fyrirmæli á flugvell-
inum og ók síðan að lundin-
um. Laufkrónur pálmanna voru
gráar og löfðu niður undan
þunga skorkvikindanna.
Brátt kom flugvélin á vett-
vang. Flugrnaðurinn opnaði 24
dreifara og þéttur úði lagðist
yfir laufkrónur pálmanna. Á
samri stundu tóku engisprett-
urnar að hrynja af trjánum eins
og regn. Laufkrónurnar urðu
grænar og lyftu sér, en jörðin
undir trjánum var þakin dauð-
um engisprettum.
Mabee skipulagði nú barátt-
una. franskir varðmenn voru
gerðir út til að leita uppi engi-
sprettusveimina og síðan voru
flugvélarnar sendar á vettvang
til að úða. íranarnir ferðuðust
um í jeppum með sendistöðvum,
og þegar þeir höfðu fundið
sveim, gerðu þeir boð til næstu
flugbækistöðvar. Sveimur, sem
setzt hefur að kvöldi, hefur sig
ekki til flugs að morgni fyrr en
sólin hefur þurrkað vængi flugn-
anna. Aðferðin var því sú að af-
marka svæði, sem sveimur hafði
setzt á, með flöggum, og til-
kynna síðan legu þess. Svo var
flugvél send á vettfang fyrir
dögun, ef unnt var, til að úða
svæðið.
Það þarf leikna flugmenn til
að úða akra. Til þess að ná góð-