Úrval - 01.06.1953, Blaðsíða 96

S4
ORVAL
að djásnunum. Og hugsið ykkur
— það var sama hvað hún valdi
sér, allt fór henni vel og var
mátulegt. Móðirin hafði ekki
haft hugmynd um, hvað hún
ætti að gera við þetta glingur.
En telpan vissi það. Og til þess
að bæta gráu ofan á svart, sagði
hún:
„Góða mamma, en hvað hann
pabbi hefur gefið þér fallegar
gjafir! Þær hlýja manni svo,
að það er eins og maður sitji
við arininn, og það er eins og ein-
hver sé að strjúka manni með
mjúkri hendi.“
Nastasia minntist þess hvern-
ig henni sjálfri hafði liðið, hvern-
ig hana hafði verkjað í fingurna
og augun og að henni hafði aldr-
ei ætlað að hlýna á hálsinum.
Hún hugsaði með sér: „Þetta
er kyndugt! En hvað þetta er
skrítið!“ — og hún flýtti sér
að láta skrínið aftur í kistuna.
Upp frá þessu sagði Tanjusjka
oft og mörgum sinnum:
„Mamma, má ég leika mér að
gjöfunum hans pabba?“
Enda þótt Nastasia vildi vera
ströng, varð móðurhjartað samt
yfirsterkara. Hún lét undan og
sótti malakítskrínið.
Þegar Tanjusjka varð eldri,
fór hún sjálf og sótti skrínið.
Þegar móðirin fór í heyvinnu
eða eitthvað annað með báðum
sonum sínum, fékk Tanjusjka
oftast að vera eftir heima. Fyrst
lauk hún auðvitað öllum þeim
störfum, sem móðirin hafði beð-
ið hana að vinna. Hún átti að
þvo diska og skeiðar, hrista
borðdúkinn, sópa húsið og and-
dyrið, gefa hænsnunum og líta
eftir eldinum á arninum. Hún
flýtti sér að gera þessi verk
og fór svo að hyggja að skrín-
inu. Af þeim kistum, sem fremst-
ar höfðu staðið, var nú aðeins
ein eftir, og hún meira að segja
orðin hörmulega létt. Tanjusjka
ýtti henni til hliðar, til þess að
komast að skríninu, geta rótað
í stássinu, dáðst að því og sett
það á sig.
Einu sinni réðst ræningi inn
til hennar. Hvort sem hann nú
hafði brotizt gegnum girðinguna
um morguninn eða klifrað yfir
hana seinna, án þess að eftir
væri tekið, þá hafði að minnsta
kosti enginn af nágrönnunum
séð hann ganga fram hjá. Þetta
var óþekktur náungi, og senni-
lega hafði einhver fengið hann
til þessa verks, og sagt honum,
hvernig hann ætti að fara að.
Strax og Nastasia var farin,
flýtti Tanjusjka sér að taka til,
og þegar hún var búin að því,
fór hún inn til þess að skemmta
sér við gimsteina föður síns.
Hún setti á sig ennisdjásnið og
eyrnalokkana. í sama bili brauzt
ræninginn inn í húsið. Tanjusjka
leit við — á þröskuldinum stóð
ókunnur maður með öxi í hend-
inni. Og það var öxin þeirra.
Hann stóð þarna í einu horni
anddyrisins. Strax og Tanjusjka
kom auga á hann, tók hún aft-
ur til að sópa anddyrið. En brátt
varð hún örvita af hræðslu og