Úrval - 01.06.1953, Blaðsíða 104

102
ÍTRVAL
mál svo sem vera bar um fólk úr
þeirra stétt.
„Þú færð bara illt orð á þig
af því að vera hér,“ sagði fað-
irinn við ástmey sonarins. „Það
er betra að þú giftist. Þú skalt
fá góðan heimanmund, og svo
geri ég manninn þinn að nárnu-
stjóra í Polevoje. Þar mun ykk-
ur farnast vel, aðeins ef þið lít-
ið eftir vinnufólkinu. Það gerir
ekkert til, þó að hann sé bara
hljóðfæraleikari. Ykkur mun
hvergi líða betur en á Polevoje.
Þar verður þú hænan á efsta
skaftinu, ef svo mætti segja.
Verra gæti það verið, finnst þér
ekki?“
Stúlkan lét sér segjast. Ef til
vili stafaði það af því, að hún
hafði orðið ósátt við soninn, ef
til vill var þetta aðeins kænsku-
bragð hjá henni.
„Ég hef lengi þráð eitthvað
svipað þessu, enda þótt ég hafi
ekki þorað að segja frá því!“
sagði hún.
I fyrstu brást hijóðfæraleik-
arinn auðvitað hinn versti við.
„Ég vil það ekki“, sagði hann
og var ekki seinn að gefa í skyn,
hve slæmt orð hún hefði á sér,
hún væri sem sé eins og versta
götudrós.
En námueigandinn var mesti
bragðarefur. Maður lærir ekki
svo lítið á því að stjórna heilli
námu. Hann kunni tökin á hljóð-
færaleikaranum sínum. Það
skipti ekki máli, hvort hann
þurfti að ginna hann, þvinga
hann eða drekka hann undir
borðið, aðeins ef brúðkaupið
yrði haldiö í snatri, svo að ungu
hjónin gætu farið til Polevoje.
Þannig vildi það til að Lurkur
kom til okkar.
Lurkur kom ásamt konu sinni
einmitt í þann mund, þegar
kaupendurnir flykktust til
Nastasiu. Konan hans var ein
af þeim, sem vekur athygli.
Hún heyrði rætt um skrínið og
allt þrefið út af því. „Kannski
ég fari og líti á glingrið“, sagði
hún við sjálfa sig. Hún bjó sig
í snatri og hélt til Nastasiu. Því
að hestar námunnar voru ávallt
til taks, ef hún þurfti að nota þá.
„Vertu svo góð að sýna mér
gimsteinana, sem eru til sölu!“
sagði hún.
Nastasia sótti skrínið og
sýndi henni það. Kona Lurks
rak upp stór augu. Hún hafði
alizt upp í Pétursborg og ferðast
auk þess nokkuð erlendis með
manni sínum, og hlaut því að
bera talsvert skynbragð á skart-
gripi. „Hvað sé ég!“ sagði hún
við sjálfa sig. „Jafnvel keisara-
drottningin á ekki slíkt ennis-
djásn sem þetta, og svo rekst
maður á svona dýrgripi hjá blá-
fátækum vesalingum hérna í
Polevoje! Bara að hún vilji nú
selja þá.“
„Hve mikið á það að kosta?“
spurði hún.
„Ég hef ætlað mér að selja
það fyrir tvö þúsund“, sagði
Nastasia.
„Gott og vel, við skulum koma