Úrval - 01.06.1953, Blaðsíða 80

Úrval - 01.06.1953, Blaðsíða 80
ÆVINTÝRI eftir J. B. Priestley. KVÖLDIÐ var fagurt, svo að Hubert klifraði upp stigann í vagninum og út á þakið. Hann var að koma frá Tumbersome- fólkinu, þægilegu, en hversdags- legu fólki, sem var í kunnings- skap við fjölskyldu hans. Hann hafði fengið sæmilegan síðdegis- verð, spilað þrjár rúbertur, en samt ekki komizt í gott skap. Þarna uppi á vagninum, sem rann niður skrautlega lýst, en næstum mannautt strætið, fór Hubert allt í einu að langa ákaft í ævintýri. Svona götur eru mjög myndauðugar undir lágnættið, þegar veður er gott. Þær minna á leiktjöld. Það er eins og á hverri stundu megi búast við einhverju glæsilegu ævintýri. Hubert, sem lá í skáldsögum, sótti leiksýningar og hafði gam- an af skemmtilegum kvikmynd- um, sá strætin aldrei um þetta leyti dags, án þess að vona, að eitthvað æsandi, leyndardóms- fullt og rómantískt kæmi fyrir hann. Én einhvern veginn gerð- ist aldrei neitt. Eftir nokkrar mínútur færi hann úr vagninum og labbaði sig upp á herbergið, þar sem þeir bjuggu saman vinimir, hann og John Langton. Og þarna mundi John, sem aldrei langaði í ævintýri, sitja og totta pípu sína, rýnandi gegniun gleraugun í einhvern fúkkaðan doðrant um. egypzka fornfræði. Og hann mundi líta upp og segja: „Halló, Hubbi kallinn! Ilvernig gekk heimsóknin? Ættum við ekki að fá okkur tesopa?“ Síðan fengju þeir sér te, röbbuðu og geispuðu í hálftíma eða svo, en færu þá í bólið. Svona liði kvöldið, hyrfi, týndist, og næsta morgun færi hann í vinnuna, en John á safn- ið. Og þannig liði tíminn. Hubert var tuttugu og þriggja og hon- um fannst hann hræðilega nærri því að vera miðaldra. Að vísu var John tuttugu og átta, og þótt hann lenti aldrei í neinum ævintýrum, virtist honum standa á sama. En ef maður hefur á- huga á fornfræði, er manni lík- lega tæpast Ijóst, hvort maður eru tuttugu og átta ára eða hundrað, maður mundi ekki þekkja ævintýrið, þótt það berði að dyrum. Veslings John! Það hlítur að vera svakalegt, að vera þannig, hugsaði Hubert. En það var líka dálítið þreytandi, þeg- ar maður var til í tuskið, að
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.