Úrval - 01.06.1953, Síða 80

ÆVINTÝRI
eftir J. B. Priestley.
KVÖLDIÐ var fagurt, svo að
Hubert klifraði upp stigann
í vagninum og út á þakið. Hann
var að koma frá Tumbersome-
fólkinu, þægilegu, en hversdags-
legu fólki, sem var í kunnings-
skap við fjölskyldu hans. Hann
hafði fengið sæmilegan síðdegis-
verð, spilað þrjár rúbertur, en
samt ekki komizt í gott skap.
Þarna uppi á vagninum, sem
rann niður skrautlega lýst, en
næstum mannautt strætið, fór
Hubert allt í einu að langa ákaft
í ævintýri. Svona götur eru mjög
myndauðugar undir lágnættið,
þegar veður er gott. Þær minna
á leiktjöld. Það er eins og á
hverri stundu megi búast við
einhverju glæsilegu ævintýri.
Hubert, sem lá í skáldsögum,
sótti leiksýningar og hafði gam-
an af skemmtilegum kvikmynd-
um, sá strætin aldrei um þetta
leyti dags, án þess að vona, að
eitthvað æsandi, leyndardóms-
fullt og rómantískt kæmi fyrir
hann. Én einhvern veginn gerð-
ist aldrei neitt.
Eftir nokkrar mínútur færi
hann úr vagninum og labbaði
sig upp á herbergið, þar sem
þeir bjuggu saman vinimir, hann
og John Langton. Og þarna
mundi John, sem aldrei langaði
í ævintýri, sitja og totta pípu
sína, rýnandi gegniun gleraugun
í einhvern fúkkaðan doðrant um.
egypzka fornfræði. Og hann
mundi líta upp og segja: „Halló,
Hubbi kallinn! Ilvernig gekk
heimsóknin? Ættum við ekki að
fá okkur tesopa?“ Síðan fengju
þeir sér te, röbbuðu og geispuðu
í hálftíma eða svo, en færu þá
í bólið. Svona liði kvöldið, hyrfi,
týndist, og næsta morgun færi
hann í vinnuna, en John á safn-
ið. Og þannig liði tíminn. Hubert
var tuttugu og þriggja og hon-
um fannst hann hræðilega nærri
því að vera miðaldra. Að vísu
var John tuttugu og átta, og
þótt hann lenti aldrei í neinum
ævintýrum, virtist honum standa
á sama. En ef maður hefur á-
huga á fornfræði, er manni lík-
lega tæpast Ijóst, hvort maður
eru tuttugu og átta ára eða
hundrað, maður mundi ekki
þekkja ævintýrið, þótt það berði
að dyrum. Veslings John! Það
hlítur að vera svakalegt, að vera
þannig, hugsaði Hubert. En það
var líka dálítið þreytandi, þeg-
ar maður var til í tuskið, að