Úrval - 01.06.1953, Page 81

ÆVINTÝRI
79
lenda aldrei í neinu skemmtilegu.
London var ekki eins ævintýra-
leg og maður skyldi halda. Hu-
bert kom það alls ekki til hug-
ar, að fjöldi fólks var þessa
stundina önnum kafið við að stía
honum frá heimi ævintýr-
anna.
Hann leit á farþegana í kring
um sig. Andlit þeirra sáust ekki
glöggt, en honum sýndist sami
daufingjasvipurinn á þeim og
hann átti að venjast. Engir
hvasseygir, skrámóttir fantar
störðu á hann. Engar fagrar
meyjar hófu társtokkin augu
móti honum í þögulii bæn um
hjálp. Enginn Austurlandabúi
var einu sinni sjáanlegur. En
sarnt var eins og þessi bjart-
lýstu, en þó leyndardómsfullu
stræti væru að bíða eftir sjálf-
um Harun al Raschid. Þvílík
blekking!
Gullin skíma vakti athygli
hans. Hún kom frá kaffisölu á
hominu. Kynni Huberts af létt-
um skáldsögum og blaða-
mennsku höfðu kennt honum,
að við kaffisölur er eitthvað æv-
intýralegt og rómantískt.
Reynsla hans af þeim hafði þó
hingað til verið sú, að það væri
maginn einn, sem færi hér ekki
varhluta af ævintýrunum, og
þeim ekki allt of skemmtilegum,
þar sem hann var neyddur til að
þola sneiðar af lélegri köku og
bolla af heitu, dýsætu sulli. En
eins og venjulega hrósuðu von
og rómantískt hugarflug sigri
yfir reynslunni. Hubert fór úr á
horninu og pantaði bolla af kaffi
og kökusneið, sem hann lang-
aði ekki í.
Það voru aðeins þrír menn.
þarna, en þeim hafði þó tekizt
að koma af stað þessum dular-
fullu, óendanlegu stælum, sem
Lundúnabúar iðka af svo mik-
illi ánægju í frístundum sínum.
,,Víst gerði ’ann ðað,“ hrópaði
einn þeirra.
„Sá gerði það nú svei mér!“
hreytti annar út úr sér með mik-
illi fyrirlitningu. „Heyrðu nú,“
sagði sá fyrri með auknum
þunga, „lastu þetta í blaðinu,
eða ekki? Það er það, sem ég
vil fá að vita. Lastu það, eða
lastu það ekki?“
„í blaðinu! í blaðinu! Las ég
það í blaðinu! sagði hinn og
gretti sig.
„Nú, hvað er athugavert við
það ? Heyrðu, Kalli,“ hann sneri
sér að eiganda kaffisölunnar,
„hann getur ekki borið á móti
því, ha? Ég sá það í blaðinu og
é’ skal veðja þú sást það líka.“
„Býst við því, lagsi,“ svaraði
maðurinn slóttuglega handan
við borðið,“ en ég man ekki allt,
sem ég les í blöðunum.“
Hubert hætti að leggja við
hlustirnar og gekk nokkur skref
frá borðinu. Hann vildi ekki
heyra meira af þessu rugli.
Skárra að fara upp á herbergið
og tala við Johnna kallinn. Hann
andvarpaði. Sýnilega var ekki á
betra völ en að gefa kvöldið upp
á bátinn og rölta heim. Eins og
venjulega hafði hann gripið í