Úrval - 01.06.1953, Qupperneq 90

88
ÚRVAL
sagði herra Jarvey. Síðan leit
hann á Hubert.
„Hæ, hvað er þetta? Kalli
Prakk?“
„Nei, ónei,“ skaut Lillý inn í
blíðkandi. „En líkur honum,
finnst þér ekki?“
„Hann heitir Watson,“ sagði
Dot. „Luxy kom með hann í
klúbbinn."
„Nú já, gerði hann það.“
Herra Jarvey leit á Hubert eins
og stóreflis höggormur mundi
líta á mjög litla kanínu. „Vinur
Luxys, ha ? Komdu hérna, lagsi.
Hvar varst þú týndur upp, ha?
Komdu því út úr þér.“
Hubert reyndi að svara, en
nú var herra Jarvey kominn
með byssuna alveg fast að nef-
inu á honum, svo hann gat ekk-
ert gert nema kingt í ákafa.
„Ekkert þama, Tommy?“
hrópaði herra Jarvey og skók
byssuna ánægjulega við andlitið
á Hubert. „Allt í lagi, við at-
hugum þennan náunga, áður en
lengra er haldið. Áfram Dr.
Watson, vertu fljótur að tæma
vasana. Hjálpaðu honum,
Tommv. Hann titrar svo mikið,
að hann verður viku að leita í
þeim.“
Öllu úr vösum Huberts var
hrúgað á borðið, veskinu hans,
úrinu, sígarettuveski og — hon-
um til mikillar furðu — lítilli
leðurbuddu. Þessa buddu átti
hann ekki. Hann hafði aldrei
séð hana áður.
Herra Jarvey hrifsaði hana
til sín og hellti úr henni í lófa
sinn. Hubert sá glitra á gim-
steina, áður en Herra Jarvey
kom innihaldinu aftur á sinn
stað.
„Ég veit ekki — hvernig
þetta hefur komizt þarna,“
stundi Hubert upp. „í sannleika
ég veit það ekki.“
„Þú veizt ekki, hvernig það
komst þarna,“ hreytti Tommy
út úr sér og rak tröllslegan hnef-
ann fast upp að hökunni á hon-
um. Hubert hopaði á hæl, en
hnefinn fylgdi á eftir.
Herra Jarvey lét nú til sín
taka. Hann gekk fram og otaði
smettinu framan í Hubert.
“Hver fékk þér budduna?
Komdu með það, hænuhaus.
Hver kom þér í spilið, ha ? Segðu
eitthvað, stráktetur.“
„Láttu mig gefa honum einn
lítinn,“ sagði Tommy og kreppti
hnefann aftur. „Það liðkar á
honum málbeinið, ef hann veltur
ekki út af.“
„Ég segi ykkur alveg satt, ég
veit ekkert um það,“ hrópaði
Hubert næstum því kjökrandi.
Síðan hóf hann ruglingslega frá-
sögn af því, hvernig hann hafði
hitt herra Lux við kaffisöluna og
slegizt í för með honum til
klúbbsins.
Herra Jarvey stöðvaði hann.
„Ég skil,“ sagði hann, og það
var sýnilegt, að hann skildi, því
að hann gaf herra Meakin
skuggalegt hornauga. „Svolítill
varnagli, ef þú lentir í því,
Meaky, ha? Datt þér eða Luxy
þetta snjallræði í hug? Jæja, við