Úrval - 01.06.1953, Qupperneq 91

ÆVINTÝRI
89'
komumst nú brátt að því. Þú
kemur með okkur, Meaky. Og
hvað þér viðvíkur," hann sneri
sér að Hubert, „því fyrr sem
mamma þín rassskellir þig og
sendir þig í háttinn, því betra.
En láttu mig ekki sjá þig hér
aftur, litli mömmudrengur,
annars skal ég kenna þér að
lifa.“
„Alveg rétt,“ sagði Tommy og
rak, um leið og hann fór fram-
hjá, öxlina svo harkalega í Hu-
bert, að strákgarmurinn næstum
rauk um koll. Síðan hurfu þeir
þrír út um dyrnar.
Nú loks leystu kvensurnar frá
skjóðunni. — Dot mældi Hubert
með augunum. „Þú ert þokka-
piltur, karlinn,“ hrópaði hún,
ímynd smáðrar dyggðar. „Kem-
ur hér af stað leiðindum, eftir
að við höfum tekið þig að okk-
ur!“
Lillý tók upp þráðinn. „Ef é’
hebbi ráðið, hebbi ’ann orðið að
sjá um sig sjálfur. Þú ert of
blíðlynd, heillin, það er nú gall-
inn á því. Þú lendir einhvern
tíma í klandri fyrir hvað þú ert
góðhjörtuð." Hún leit á Hubert
með hyldjúpri vanþóknun. „Ætt-
ir að skammast þín.“
„Það finnst mér sannarlega,“
sagði Dot og reigði höfuðið. „Ég
veit eiginlega ekki, hvernig ég
á að afbera þetta.“
Nú var Hubert nóg boðið.
Nógar hrellingar hafði hann þol-
að af karlmönnunum. „Æ-i,
haldið ykkur saman,“ muldraði
hann. „Þið vitið ósköp vel, að ég
hef ekkert gert. Ég er að fara.“
Hann gekk að borðinu til að tína
saman dótið úr vösum sínum,
sem lá þar ennþá.
En Lillý, þó feit væri, varð
fyrri til. „Ó-nei, hægan,“ hróp-
aði hún með sama óviðfelldna
hreimnum í röddinni og Jarvey
áður, og lagði hendur yfir hrúg-
una. „Rétt augnablik, augnablik,
ungi maður!“
„Fáðu mér þetta,“ hrópaði
Hubert með gremjutár í augun-
um og togaði í handlegginn á
henni.
„Ef þú snertir við henni,“
sagði Dot og þaut upp, „skaltu
fá það duglega á baukinn, að
þú munir eftir því.“
Hubert vék ólundarlega und-
an. „Ég vil fara. Fáið mér
þetta.“
Feita ófreskjan var nú að
skoða bréfin hans. „Kallar sig
Watson,“ hrópaði hún sigri
hrósandi. „Og hvað sé ég hér?
Öll til herra Hubert Graham.“
Á eitt bréfið var ritað heim-
ilisfangið hans, á annað heiti
skrifstofunnar. Hún las utan á
hvorttveggja. „Gengur undir
fölsuðu nafni og reynir svo að
koma kvenfólki í bölvun. Það
er þokkalegt."
„Heldur en ekki þokkalegt,“
sagði Dot sárhneyksluð.
„Hann skal Hka fá að borga
fyrir það,“ sagði Lillý rólega, og
áður en hann fengi aðgert, hafði
hún tekið seðlana, sem eftir voru
í veskinu hans. „Eitt pund og
tíu shillingar, það er allt og