Úrval - 01.06.1953, Síða 108

106
tíRVAL
gekk alveg fram af honum.
Hann hafði aldrei séð svo fall-
ega stúlku, jafnvel ekki í út-
Jöndum. Hann stóð þarna eins
og bjáni, og hún sat kyrr og
sýslaði við handavinnu sína, al-
veg eins og þetta kæmi henni
ekkert við. Smámsaman náði
Lurkur sér það mikið, að hann
gat stunið upp:
„Hvað ertu að gera?“
,,Ég er að sauma eftir pönt-
un,“ sagði Tanjusjka og sýndi
honum verkefnið.
,,Má ég líka gera pöntun?“
spurði Lurkur.
„Því ekki það, bara ef við
komum okkur saman um verð-
ið!“
„Getur þú saumað mynd af
þér handa mér?“ spurði Lurkur.
Tanjusjka horfði í laumi á
hnappinn sinn. Þar gaf sú græn-
eygða merki um að taka á móti
pöntuninni. Og benti um leið á
sjálfa sig.
„Ég get ekki saumað mynd
af mér!“ sagði Tanjusjka. „En
ég á mynztur af konu, sem er
með dýrmæt djásn, og er klædd
eins og drottning. Hana get ég
saumað. En sú mynd verður
ekki ódýr.“
„Hirtu ekki um það!“ sagði
hann. ,,Ég borga hundrað,
kannski tvö hundruð rúblur, ef
myndin verður lík þér.“
„Andlitið verður áreiðanlega
líkt mér!“ svaraði stúlkan. „En
klæðnaðurinn verður öðruvísi.“
Þau komu sér saman um
hundrað rúblur og Tanjusjka
lofaði að ljúka verkinu á mán-
uði. „Hamingjan góða, hvílíkt
skraut og íburður, sagði Lurkur
við sjálfan sig, þegar hann sá
myndina. „En hún er að
minnsta kosti lík.“ Svo rétti
hann Tanjusjku þrjá hundrað
rúbluseðla. En stúlkan vildi ekki
taka á móti nema einum.
„Við erum ekki vön að þiggja
gjafir,“ sagði hún. „Við lifum
á vinnu okkar!“
Lurkur fór heim til sín til þess
að geta notið myndarinnar í ró
og næði. En hann varaðist að
sýna konu sinni hana. Þó fór
hann nú að drekka minna en
áður, og hann hirti ekki hót um
vinnuna í námunni.
Þegar leið á vorið kom ungi
eigandinn til námunnar. Hann
hélt rakleitt til Polevoje. Fólkið
var kallað saman. Það var hald-
in guðsþjónusta. Að henni lok-
inni kom líf í tuskurnar á herra-
garðinum. Fólkið fékk líka
nokkrar tunnur af vodka til
þess að drekka erfi gamla
námueigandans og skál hins
nýja. Það var drykkjuveizla sem
sagði sex. Því að það er víst og
áreiðanlegt, að gömlu námueig-
endurnir okkar voru engir við-
vaningar á því sviði. Daginn eft-
ir tók fólkið aftur til starfa. En
á herragarðinum hélt gleðskap-
urinn áfram. Lurkur var fullur
allan tímann. Ungi námueigand-
inn kom honum af ásettu ráði í
kynni við forhertustu drykkju-
svolana og þeir voru óðfúsir að