Úrval - 01.06.1953, Síða 112

110
ÚRVAL
hún klæddist venjulega heima
í námuþorpinu. Síðan lagði hún
af stað til hallarinnar. En þjón-
ar keisarans vildu ekki hleypa
henni inn. Hér fá námustúlkur
ekki að koma! sögðu þeir.
Námueigandinn kom auga á
hana. En af því að hann var
staddur meðal jafningja sinna,
blygðaðist hann sín fyrir að
unnustan skyldi koma fótgang-
andi, og þegar hann sá hve
andstyggilegri úlpu hún var í,
reyndi hann að fela sig fyrir
henni. En nú sló Tanjusjka frá
sér úlpunni, svo að þjónarnir
gætu séð hvernig hún var
klædd innan undir. Jafnvel
keisaradrottningin var ekki svo
glæsilega búin! Auðvitað varð
að hleypa stúlkunni inn. Og
þegar Tanjusjka var komin úr
úlpunni og var búin að taka
af sér höfuðklútinn, fóru allir
að hvísla og pískra:
„Hver er þessi þarna? Hvaða
útlend drottning getur þetta
verið ?“
Ungi námueigandinn var
fljótur til svars:
„Það er unnustan mín!“
sagði hann.
Tanjusjka hvessti á hann
augun.
„Við tölum um það seinna!
Hversvegna sveikstu mig? Þú
áttir að bíða hjá tröppunum.“
Þeim var boðið inn í einn
hallarsalinn og þau fóru þang-
að. Tanjusjka sá, að þetta var
alls ekki salurinn, sem hún
hafði haft í huga. Hún spurði
námueigandann ennþá byrst-
ari:
„I-Ivaða svik eru þetta? Ég
var búinn að segja þér að það
væri salurinn, sem er skreytt-
ur með samskonar malakíti og
er í skríninu föður míns!“ Og
hún gekk um höllina eins og
hún væri heima hjá sér, en.
hershöfðingjar, þingmenn og
aðrir fylgdu á hæla henni.
„Hver er hún?“ sögðu þeir
við sjálfa sig. „Hún er áreið-
anlega ein af boðsgestunum.“
Fleiri og fleiri þyrptust að.
Allir störðu á Tanjusjku þar
sem hún stóð upp við malakít-
vegginn og beið. Námueigand-
inn var auðvitað í hópnum
líka. Hann reyndi að koma
henni í skilning um að þetta.
væri ekki viðeigandi, að keis-
aradrottningin veitti þeim ekki
áheyrn á slíkum stað. En
Tanjusjka beið róleg. Hún
hleypt ekki einu sinni brúnum
og lét sem hún sæi ekki unga
námueigandann.
*
Keisaradrottningin gekk inn
í salinn, þar sem áheyrnin átti
að fara fram. En hún sá enga
manneskju þar, og nokkrar
hirðmeyjar flýttu sér að skýra
henni frá því, að unnusta námu-
eigandans hefði lokkað allt
fólkið inn í malakítsalinn. Að
sjálfsögðu varð keisaradrottn-
ingin reið yfir þessari frekju.
Hún stappaði niður fætinum til
merkis um að hún liti slíkt
háttalag alvarlegum augum.