Úrval - 01.03.1970, Blaðsíða 48

46
ÚRVAL
var hann 8 mílur í burtu. Það gekk
allt slysalaust jyrstu 5 mílurnar á
þjóðvegi númer 164, enda hafði
þegar verið ýtt tvisvar af veginum.
Hann lenti bara í svolitlum vand-
ræðum í beygjum niður í móti.
Svo kom hann að sléttum kafla,
þar sem skafið hafði í geysimikla
skafla, sem náðu alveg upp að vél-
arhúsinu á bílnum hans. Hann
ákvað því að ganga það sem eftir
var leiðarinnar.
Hann brauzt í gegnum skaflana
nokkur hundruð metra vegalengd,
bæði á veginum og utan hans. En
kraftar hans þurru óðum, bæði
vegna þess að bæklaði fóturinn
gerði honum óhœgt um gang í þess-
um mikla snjó og hann átti erfitt
með að ná andanum í þessum ís-
kalda stormi. Hann velti því fyrir
sér, hvort hann ætti að bíða eftir
snjóplóginum, sem hafði aðsetur í
Teec Nos Pos, eða að reyna að kom-
ast aftur að bílnum sínum. Loks
sökk hann alveg upp í mitti í snjó-
skafli einum, og að svolítilU stundu
liðinni sofnaði hann með brosi á
vör.
Á BAK VIÐ „FOSSINN“
Þegar Navajoarnir brutust út úr
kofum sínum á fimmtudagsmorgni,
til þess að gegna búpeningnum,
skall helköld norðanhríðin á þeim.
Það hafði byrjað að frjósa um nótt-
ina, og nú hafði vindurinn aukizt,
og var vindhraðinn nú orðinn 40
mílur á klukkustund. Og enn kaf-
snjóaði. Navajoarnir neyttu ýtrustu
krafta til þess að moka frá opnum
búpeningsskýlum sínum, en það
stoðaði lítið. Snjórinn hækkaði sí-
fellt í kringum dýrin. Þetta var sér-
staklega erfitt fyrir kindurnar. Það
mynduðust ísklumpar í ull þeirra,
og reyndu Navajoarnir að lemja
klumpana af með prikum.
Öðru hverju lægði storminn, og
þá var eins og annarleg blæja ein-
hvers draumalands breiddist yfir
allt landið. Það var eins og dýr og
menn væru slitin úr tengslum við
allan umheiminn, lokuð inni í sín-
um litlu klefum. Öll veröldin virt-
ist hafa breytzt í snjó.
Daníel Gulltönn, fertugur fjár-
hirðir, sem komst ekki burt frá
fjárbyrgi sínu, vissi, að hinar litlu
birgðir hans af þurrum greinum
og sprekum mundu ekki duga,
þangað til óveðrinu slotaði. Hann
áleit, að hann mundi hafa þetta af,
ef hann gœti brennt nýjum við með
þeim gamla, þ.e. við, sem enn vœri
safi í og mundi því ekki fuðra upp
í hvelli. Því batt hann öxina á bak
sér og lagði af stað upp á nœstu
hamraborg, en þar uppi uxu þyrk-
ingsleg sedrusviðartré og furutré.
Hann þurfti að klöngrast nokk-
ur hundruð feta leið upp eftir snævi
þöktum hamrahlíðum. Hann varð
að gœta þess við hvert fótmál að
hrinda ekki af stað skriðu. Vind-
hraðinn var nú orðinn 50 milur á
klukkustund, og vindurinn stóð
beint í fang honum. Hann fann
klettaskoru nokkra, er hann var
kominn hálfa leið upp. Hann skreið
þangað inn til þess að bursta burt
snjóinn, sem smogið hafði niður
um hálsmálið. Stormurinn œddi í
tryllingi fyrir utan klettaskoruna.
Hann virtist hrynja niður í fossa-
föllum og lemja utan klettana.