Úrval - 01.03.1970, Blaðsíða 79

LAUMUFARÞEGI
77
EíNN MÖGULEIK! Á MÖTI MILLJÖN
Charles Glasgow, varaforseti flugvélaverksmiðjunnar Douglas Aircraft Co.,
þar sem DC-8 flugvélarnar eru framleiddar, heldur því fram, að það sé að-
eins „einn möguleiki á móti milljón“ til þess, að maður kremjist ekki til bana,
þegar hin risavöxnu tvöföldu hjól ílugvélarinnar eru dregin inn í hjól-
geymsluna. „Það er að vísu rúm fyrir einn mann í hjólgeymslunni,“ segir
hann, ,,en hann yrði að vera akrobatsnillingur til þess að smeygja sér inn á
milli hjóla, röra, leiðsla og alls konar tækja, sem þar er að finna.“
Samkvæmt eðli hlutanna hefði Armando einnig átt að deyja á leiðinni,
bæði af súrefnisskorti og hinum mikla kulda. í þeirri hæð, sem flugvélin
flaug í í flugi númer 04 (29.000 fet), er súrefnisinnihald andrúmsloftsins að-
eins um helmingur þess, sem það er við sjávarmál, og kuldinn var rúmlega
40 stiga frost á Celsius. Sérfræðingur við Brooks-geimlækningaskóla flug-
hersins við San Antonio í Texas segir, að í slíkri hæð geti maður yfirleitt
haldið, meðvitund í aðeins 2—3 mínútur, þegar um óupphitaða vistarveru er
að ræða, þar sem er ekki haldið uppi jöfnum loftþrýstingi. Einnig segir
hann, að það sé ekki hægt að reikna með því, að maðurinn lifði nema mjög
stuttan tíma, eftir að hann væri búinn að missa meðvitund.
Kannske hefur spænskur læknir einn lýst þessari furðulegu reynslu Ar-
mando Soccarras einna bezt, er hann lét sér þessi orð um munn fara:
„Hann hélt lífi af einskærri heppni, heppni, heppni . . . algerri hunda-
heppni!“
Hið fyrsta, sem ég man eftir, eft-
ir að ég missti meðvitund, var, að
ég skall á flugbrautinni á flugvell-
inum við Madrid. Svo missti ég
meðvitund á nýjan leik og vaknaði
svo seinna á sjúkrahúsinu Gran
Hospital de la Beneficencia í mið-
hluta Madridborgar. Ég var þá nær
dauða en lifi. Þegar þeir mældu
hitann í mér, reyndist hann svo
lágur, að hann kom ekki fram á
hitamælinum. Fyrsta spurning mín
hljóðaði svo: „Er ég á Spáni?“ Og
svo spurði ég: „Hvar er Jorge?“
(Álitið er, að útblásturinn hafi
skellt Jorge flötum á flugvellinum
í Havana, þegar hann var að reyna
að klöngrast upp í hina hjólgeymsl-
una, og að hann sitji nú í fangelsi
á Kúbu).
Læknar sögðu síðar, að líkja
hefði mátt líkamsástandi mínu við
ástand sjúklings, sem gerður er
uppskurður á með hjálp „djúp-
frystingar". En slíkar aðgerðir eru
mjög erfiðar og eru eingöngu fram-
kvæmdar með ýtrustu varfærni, því
að mjög litlu má muna, svo að allt
fari ekki úr skorðum. Dr. José
María Pajaras, sem stundaði mig,
kallaði það „læknisfræðilegt krafta-
verk“, að ég skyldi halda lífi. Og í
sannleika sagt finnst mér það vera
mikil heppni, að ég skuli enn vera
á lífi. Ég hef verið þrælheppinn.
Ég var kominn á fætur nokkrum
dögum eftir flugferðina og farinn
að labba um í sjúkrahúsinu. Ég
spilaði á spil við lögreglumanninn,
sem gætti mín, og las bunka af