Úrval - 01.03.1970, Blaðsíða 70

68
ÚRVAL
Það er þessi stóri, hlutlausi fjöldi,
sem heldur á lyklinum að samfélagi
framtíðarinnar. Þetta fólk leitar að
einhverju, sem það getur trúað á —
einhverju takmarki til að keppa að.
En hvað á það að trúa á, þegar til
kastanna kemur?
Þetta er ekki alltaf eins einfalt og
það virðist vera Það má lesa það út
úr andlitum þeirra og í bréfum
þeirra, hversu ráðvilltir þeir eru í
framtíðardraumum sínum. Þeir
vona, og þeir leitast við að keppa að
betra samfélagi. Þeir eru þungir í
skapi og áhyggjufullir. Ein af hin-
um vinsælustu „pop“stjörnum var
spurður að því fyrir skömmu í sjón-
varpsviðtali, hvort hann gæti gert
sjónvarpsáhorfendum grein fyrir
því, hvað væri hamingja.
„'Ég er ekki hamingjusamur,"
svaraði hann. „Ég er djöfullega ein-
mana.“ Svo stóð hann uPP og söng:
„Það er hryggilegt að lifa hér niðri
í heimi fullum af synd, gleðisnauðu
lífi. Hvernig komumst við upp úr
þessu dýki? Er guð ekki eina von-
in?“
Með þessum setningum túlkaði
hann hina þrotlausu leit hinna ungu.
Fyrri kynslóðir gátu skellt skuld-
inni á syndina og sjálfan óvininn,
þegar eitthvað blés á móti, en okkar
kynslóð snýr geiri sínum gegn sam-
félaginu.
Og nú get ég ekki stiilt mig um að
spyrja: Hver hefur svikið þetta unga
fólk?
Eru það foreidrar þeirra, sem hafa
gefið þeim hlutdeild í sínu tilgangs-
lausa og innantóma lífi? Er það
skólakerfið, sem hefur að undan-
förnu einbeitt sér að heilamenning-
unni, en vanrækir sálina og gefur
unga fólkinu þekkingu í stað vizku?
Eða er það kirkjan, sem hefur verið
svo önnum kafin við að byggja upp
hið vélræna kirkjustarf, að hún van-
rækir hið eiginlega skyldustarf sitt
að vera sálusorgari?
Hinn sorglegi sannleikur er sá, að
allir hafa svikið. Það er hryggileg
staðreynd, sem rennur upp fyrir
æskumanninum á erfiðustu stundum
lífsins, að enginn hefur nokkru sinni
gert sér far um að veita honum
nokkuð það, sem geti verið honum
bjargföst óbifanleg verðmæti. Á
slíkum stundum verður hann þess
var, að hann hefur verið svikinn, og
er þá ekki um annað að velja, en að
draga sig inn í skel sína, eða hefna
sín á lífinu.
Svo bar við í júnímánuði síðast-
liðnum við stóran háskóla einn, að
haldin var mikil hátíð í sambandi
við próf og hinn stóri salur skólans
var troðfullur af fjölskyldum og
vinum stúdentanna, sem fylgdust
með þegar rektor afhenti hinum ný-
útskrifuðu kandidötum prófskírteini
sín. Þegar einn þeirra, sem hlotið
hafði ágæta einkunn, tók við skír-
teini sínu, reif hann það í tætlur
fyrir f(raman rektorinn. Það fór
nokkur kliður um bekki áheyrenda,
en kandidatinn gekk að hlióðnem-
anum, og sagjði blátt áfram, að
hann liti svo á, að þessi menntun sín
hefði verið tilgangslaus, og tíman-
um, sem til hennar fór, hefði því
verið spillt. Hún hefði ekki veitt
honum svör við einni einustu
grundvallarspurningu, sem kynslóð
sín þyrfti að fé svarað.
— Þeta er nú einsdæmi! Munu