Úrval - 01.03.1970, Blaðsíða 109

POPPO
107
hann er. En ástúðina getur hann
ekki gert sér upp. En þetta var
skynsamleg aðvörun. Barn, sem
elskar mann, getur samt valdið
manni miklum vonbrigðum.
Það var líkt og hún hefði lesið í
hug minn. „Ykkur hlýtur að þykja
mjög vænt um hann. Látið hann
eiga slíkar tilfinningar ykkar skil-
ið. Látið hann ávinna sér traust
ykkar, en ekki öðlast það fyrir-
hafnarlaust. Gerið kröfur til hans.
Látið hann skilja, að hann verður
einnig að leggja eitthvað af mörk-
um.“
Hún bað mig enn afsökunar á, að
hún leyfði sér að tala þannig. Að
síðustu spurði hún mig, hvort hann
segði okkur sannleikann.
„Öðru hverju, þegar hann neyð-
ist til þess.“
„Það verður ekki um nein krafta-
verk að ræða, ef bið sjáið ekki um,
að hann verði að segja ykkur satt,
— ekki þess háttar kraftaverk, sem
þið hafið þörf fyrir.“
Ég kvaddi hana með hlýju í huga.
Ég veit, að hún vanmetur hina góðu
kosti hans. Ég var litlu nær um
Poppo, en þó var sem við Dottie
hefðum fengið staðfestingu á óljós-
um grun, sem hafði verið að búa
um sig í hugum okkar undanfarin.
Við höfðum verið að velta því
fyrir okkur, að það væri skynsam-
legra að fresta ættleiðingu Poppos.
Ef til vill er hann ekki reiðubúinn
til þess að taka svo örlagaríka
ákvörðun. Ef til vill erum við orð-
in of gömul til þess að gerast for-
eldrar níu ára barns, sem á við svo
geysilega aðlögunarörðugleika að
etja. Ef til vill eru miklar líkur á
því, að vel fari við slíkar aðstæður.
Þá væri það ekki sanngjarnt gagn-
vart Poppo, að ákvörðun yrði tekin
svona snemma. Þá væri það sann-
gjarnara gagnvart honum, að við
skiluðum honum sem fyrst heim til
mömmu hans. En við Dottie erum
ekki heldur reiðubúin til þess að
taka svo örlagaríka ákvörðun. Við
verðum að halda viðleitni okkar
áfram, ef við eigum ekki að glata
allri von okkar um að eignast
þennan litla dreng fyrir son.
ÞOLRAUNIN
Það hefur allt gengið miklu skár,
eftir að ég átti tal við frú ísraels.
Ég hef að vísu þurft að banna hon-
um hitt og þetta, og reka á eftir
honum við heimavinnuna fyrir
skólann, en Poppo hefur reynt að
virða þörf mína fyrir vinnufrið og
hefur yfirleitt reynt sitt bezta til
þess, að allt mætti ganga snurðu-
laust. Okkur hefur fundizt sem allt
miðaði í rétta átt, þ. e. a. s. þangað
til í gærkvöldi.
Þá var hann þrjózkufullur og
óhlýðinn uppivöðsluseggur. Hann
sagði nei við öllum bónum mínum,
skellti skollaeyrum við öllum boð-
um mínum og bönnum, þangað til
það lá við, að ég lamdi hann. Þá
brosti hann og sagðist bara hafa
verið að gera að gamni sínu við
mig. Þegar mér hafði loks tekizt að
koma honum í rúmið, voru tilraun-
ir hans til þess að skaprauna mér
komnar á það stig, að það var eins
og hann væri að reyna að kvelja
mig. Dottie kom seint heim þetta
kvöld, og ég sagði henni alla sög-
una.