Úrval - 01.03.1970, Blaðsíða 120

118
ÚRVAL
sjálfum sér: „Hvern andskotann er
ég eiginlega að gera? Það blæðir úr
fótum mínum, og mig verkjar í
alla vöðva. Hg vildi gefa hvað sem
væri fyrir að mega leggjast upp í
mjúkt rúm.“ En hann bætir einnig
við: „Svo varð mér hugsað til allra
þeirra þúsunda mílna, sem ég hafði
hlaupið, og allrar þjálfunarinnar,
sem þetta hafði kostað mig, og þá
sagði ég við sjálfan mig, þegar ég
var að gefast upp: „Aðeins 500 míl-
ur eftir. . . . Aðeins 400 mílur eftir.“
Norma fylgdi á eftir honum á jeppa,
reiðubúin til að nudda fætur hans
og læri, þegar hann fékk vöðva-
krampa, þvo tíu pör af sokkum á
dag og hvetja hann, þegar nauðsyn
krafði.
Ættingjar Normu í Kanada voru
mjög stoltir, þegar birt var áætlun
um, að Bill ætti að hlaupa lengsta
hlaup í sögu Kanada, þ. e. 390 mílna
vegalengd frá Toronto til Montreal
í tilefni opnunar heimssýningarinn-
ar Expo 67 þar í borg. Og enn var
Norma í humátt á eftir honum líkt
og í Bretlandi. „Ég er eins og námu-
verkstjóri, sem verður að kunna að
halda vélunum í góðu ásigkomu-
lagi og finna ráð, sem dugar, þegar
eitthvað bjátar á.“ Nýlega tók hún
próf í sænsku nuddi. Og hún nudd-
ar mann sinn af mikilli alúð tvisv-
ar á dag, tær, iljar, ristar, ökkla,
kálfa og læri. Hún notar til þess
áburð, sem er búinn til úr olífu-
olíu og nuddolíu, ediki og verkja-
devfandi efni.
..Mér finnst ég vera eins og grænt
salat,“ segir Emmerton.
Einn daginn að lokinni þjálfun
síðla í fyrravor settust Emmerton-
hjónin niður í íbúð sinni í Los
Angeles með kort af Ástralíu á
milli sín. Bill teiknaði strik frá
Perth á vesturströndinni til Mel-
bourne á suðausturströndinni, en
það er 2200 mílna vegalengd. Mik-
ill hluti leiðar þessarar liggur yfir
NullarborsléttUna, eina ömurleg-
ustu og ógnvænlegustu eyðimörk
heims. „Ég ætla að hlaupa þessa
leið næsta ár,“ sagði hann með
sælusvip. „Þetta mun jafnast á við
þau mestu afrek, sem maðurinn
hefur nokkru sinni leyst af hendi,
hvað líkamlega áreynslu snertir,“
Bill Emmerton á aðeins eina köll-
un, sem hann rækir á milli hinna
miklu maraþonhlaupaspretta sinna.
Hann boðar fagnaðarerindi líkams-
þjálfunar og varðveizlu heilbrigðis
og líkamsþreks. Sá, sem ræðir við
hann, fær fljótt að heyra margt og
mikið um heilhveiti og hveitikjarna,
líkamshreyfingu og líkamsæfingar,
nýja ávexti og hætturnar af reyk-
ingum og kyrrsetulífi. Eitt sinn
ávítaði hann ástralskan blaðamann
rækilega, sem hafði kallað hann
vitfirring: „Sé nokkur vitfirringur,
ert þú það . . . en ekki ég,“ sagði
hann. „Þú ert 36 ára gamall, og
samt ertu alltof feitur. Samkvæmt
mínum hugsanagangi, ertu vesæll
fituklumpur . . . skussi."
Við kvöldmatinn eftir eitt af hin-
um löngu hlaupum bar einn vinur
hans fram þessa spurningu: „Hvað
mundirðu gera, ef læknir skipaði
þér að hætta öllum maraþonhlaup-
um, ef þú vildir ekki stofna lífi
þínu í voða?“ Bill svaraði: ,.Ég
mundi fara út næsta dag og hlaupa
mínar 10 mílur,“