Úrval - 01.03.1970, Blaðsíða 52

50
ÚRVAL
um, leystu af hendi mikið og gott
leitar og björgunarstarf.
ÓTAL MERKI
Þann 19. desember hafði storm-
inn lægt nægilega mikið til þess,
að hægt var að byrja að varpa nið-
ur matvælum og fóðri. Sérhver
þyrla bar 30 sekki í hverri ferð.
f hverjum sekk voru um 60 pund af
þurrmjólk, mjöli, feiti, osti, hnetu-
smjöri, niðursoðnu kjöti, rúsínum,
hrísgrjónum, korni, baunum og
haframjöli. Oft lækkaði flugmaður-
inn flugið allt niður í 25 fet, þegar
hann flaug yfir kofa, þar sem
myndaður hafði verið öskuhringur
í snjóinn. Þegar hann hafði varpað
niður birgðunum og var tekinn að
hækka flugið aftur, hafði öll fjöl-
skyldan oft safnazt saman úti fyrir
kofanum. Og fjölskyldumeðlimirnir
veifuðu til flugmanna af öllum lífs
og sálar kröftum. „Ég mun aldrei
gleyma svipnum á andlitum þessa
stolta fólks,“ sagði Lupenski.
Einni þyrlunni var flogið til.kofa
eins, sem var 20 mílur frá verzlun-
arstaðnum Inscription House. Þang-
að átti að sækja Navajokonuna
Amy Nez, sem hafði þegar fengið
fœðingarhríðir. Þegar björgunar-
mennirnir komu inn í kofann, sáu
þeir, að Amy lá þar í rúmgarmi,
gerðum úr mottum og gœruskinn-
um. Og hún var nýbúin að ála tví-
bura, en gömul móðir hennar hafði
tekið á móti strákunum. Lœknir-
inn, sem var með í hópn björgunar-
manna, horfði á það með aðdáun,
er gamla konan dró mjóan ullar-
lagð úr munni sér. Hún hafði bleytt
hann í munni sér, vegna þess að hún
vildi, að hnútarnir á naflastrengn-
um yrðu eins fastir og unnt væri.
Síðar var flogið með móðurina og
tvíburana til sjúkrahúss í Chinle
í Arizona.
16 flugvélar af gerðinni C-119,
sem kölluð. er „Fljúgandi járn-
brautarvagninn“ hófu nú fóður-
flutninga frá Lukeherflugvelli í
Arizona. Hver flugvél flutti 9.000
pund af heyi, og var pokunum
kastað niður nálægt hestum, naut-
um, kindum og geitum, sem voru
í nauðum stödd víðs vegar á svæð-
inu. í 11 daga samfleytt flugu þyrl-
urnar frá dögun til myrkurs um
þvert og endilangt svæðið, allt frá
hamraborgunum í vesturhluta Nýju
Mexíkó til himingnæfandi veggja
Miklugjár í leit að neyðarmerkjum
í snjónum.
Jóladagurinn rann upp, heiður og
bjartur. Flugmönnunum, sem sátu
þarna inniluktir í „plastbúrunum“
sínum, fannst sem þeir væru að
fljúga yfir risavaxið jólakort. Drif-
hvítt landið blasti við þeim, skreytt
grænum grenitrjám á stöku stað,
sem Svignuðu undan snjóþungan-
um. Og hér og þar risu fjöll og
hamraborgir upp af hásléttunni.
Þeim fannst sem allt landið glóði af
endurskini speglanna, sem Navajo-
arnir héldu hátt á lofti til þess að
vekj.a athygli flugmannanna á sér.
Á einu svæði voru speglarnir svo
margir, að flugmennirnir kölluðu
það „Glampabraut'. Og flugmenn-
irnir komu færandi hendi sem
ósviknir jólasveinar og köstuðu nið-
ur matarpokum, hvar sem slík
neyðarmerki voru gefin. Því svalt
enginn á verndarsvæðinu þann