Úrval - 01.03.1970, Blaðsíða 104

102
ÚRVAL
LOÐHUNDURINN LITLI
Poppo var að segja mér frá fyrri
ævi sinni í dag, og þá tilkynnti
hann mér allt í einu, að hann hefði
verið meðlimur óaldarflokks nokk-
urs í Suður-Brooklyn. Flokkurinn
var kallaður „Sjálfsmorðingjarnir“.
„Eg var einn lítill strákur í
flokknum. Hinir voru allir stórir
strákar, Joe . . . sumir eins og stór-
ir menn. Þegar þeir láta menn
ganga í félagið, þá gera þeir svona,“
sagði hann og sló mig roknahögg
fyrir bringspalirnar. „Sko . . . til
þess að gá . . . hvort þú nógu harð-
ur karl?“
„Og varst þú nógu harður karl?“
„Auðvitað . . . en ég bara gráta
svolítið, þegar þeir gera það.“
Sem meðlimur flokksins sagðist
hann hafa hjálpað þeim í bardög-
um gegn Mau-Mau-flokknum, en
það stóð stöðug styrjöld milli þess-
ara flokka.
„Eru Sjálfsmorðingjarnir allir af
Puerto Rico-ættum . . . og Mau-
Mau-strákarnir allir Negrar?"
„Alveg rétt hjá þér.“
Það voru aðeins nokkrir mánuðir
liðnir, síðan hann hafði verið flækt-
ur í þessi ósköp. Eg veit um hatrið,
sem þróazt hefur milli ýmissa íbúð-
arhverfa Puerto Rico-manna og
Negra í New Yorkborg. og því
hryllti mig næstum við þessum upp-
lýsingum.
Maria hefur tvívegis komið í
heimsókn, síðan Poppo fluttist hing-
að, Julio og núverandi kona hans
hafa komið einu sir.ni og þau Carm-
en og Francisco fjórum sinnum. Og
í kvöld minnti Poppo Dottie á, að
hann mætti hafa rúm í leikherberg-
inu sínu. „Það vera gott fá það
fljótt," sagði hann. „Þá Carmen
geta vera hér alla nóttina, þegar
hún koma heimsækja mig.“
Síðar um kvöldið sagði Dottie við
mig áhyggjufull í bragði: „Hann
heldur, að hann hafi fundið aðferð
til þess að eiga tvær fjölksyldur,
Joe.“
Hún hafði rétt fyrir sér. Við get-
um ekki einnig ættleitt fjölskyldu
Poppos, og við viljum ekki heldur
gerast foreldrar hans að hálfu leyti.
En Dottie gerir sér ekki grein fyrir
einu, enda ekki haft eins mikið sam-
an við þau Julio og Maríu að sælda.
Hún veit ekki, að þau vilja ganga
að hverju sem er, ef við tökum
Poppo að okkur. Þau gera engar
kröfur. Þau búa ekki yfir neinum
lymskulegum ráðagerðum. Eg finn
það. Þau hafa aðeins auðsýnt okk-
ur þakklæti og ástúðlega hlýju.
En aðalatriðið í öllu þessu eru
tilfinningarnar og hugmyndirnar,
sem þeytast um í kollinum á hring-
iðunni litlu, sem gengur undir nafn-
inu Poppo.
I dag fór Poppc að verzla með
Dottie. Hann stanzaði í leikfanga-
deild verzlunarinnar og starði á
litla loðhunda uppi á hillu. Dottie
minntist þess, að hann var vanur
að sofa hjá öðrum börnum, og hún
hefur haft orð á því, að líklega
þyrfti hann að hafa eitthvert
skemmtilegt leikfang, sem hann
gæti sofnað með í fanginu. Hún
sneri sér því beint að honum og
spurði hann: „Hvaða hund eigum
við að taka?“ Poppo varð hissa og
glaður og benti á þann bláa. Mér