Úrval - 01.03.1970, Blaðsíða 99

PÖPPO
í dag fékk hann meðal annars
rafmagnsklukku í herbergið sitt.
Það er lítið ljós innan undir skíf-
unni, og lýsir það skært í myrkr-
inu. Dottie dró niður gluggatjöldin
og kallaði síðan á hann. Poppo
missti allra snöggvast stjórn á sér
og stundi upp, áður en hann vissi
af: „Djöf.....!“ Hann leit snöggt
á Dottie og bætti síðan við: „En
sniðugt . . . meina ég?!“
Um níuleytið sama kvöldið
hringdi Carmen, eldri systir Popp-
os. Hún sagði, oð móður þeirra
langaði að koma í heimsókn ásamt
sér og Francisco, bróður Poppos,
síðdegis næsta dag. Poppo var í
vafa um, hvernig hann ætti að taka
fréttunum. Hann var auðvitað
ánægður yfir þvt. að eiga von á
að hitta þau, en samt spurði hann
mig, þegar ég breiddi ofan á hann
um kvöldið: „En kannske mamma
vill taka mig heim.... Hvað þá?“
Ég gaf honum bað svar, sem mér
fannst ég verða að gefa honum:
„Nú, þá gæti ég ekki gert neitt. Ég
yrði að leyfa henni það.“
Þá sveiflaði hann skyndilega
handleggjunum um háls mér og
sagði: „Mamma segir ábyggilega
ekki ég á að fara heim. Ég veit hún
ekki gerir það. Hún vill, að ég á að
vera hér.“
Ég vildi gjarnan vita, um hvað
hann er raunverulega að hugsa. Ef
til vill verður það aðeins tíminn,
sem getur rekið á flótta ásókn efa-
semdanna í huga hans og hjálpað
honum til þess að finna svör við
spurningum, sem rekast hver á
aðra, spurningum um ást og holl-
ustu. Tengsl hans við heimilið og
97
foreldrana eru sterk þrátt fyrir að-
skilnað foreldranna. Vissi María,
hvað hún var að gera sjálfri sér
eða Carmen og Francisco, þegar
hún samþykkti að gefa okkur
Poppo? Vissi hún, hvað hún var að
gera Poppo sjálfum? Hann elskar
þau þrjú mest allra í þessari ver-
öld, og ég vil ekki, að því sé á
annan hátt farið. Munum við geta
bætt Poppo það upp, sem hann
missir, þegar mamma hans, Carm-
en og Francisco fjarlægjast hann
meira og meira á síkvikum renni-
stiga tímans?
Klukkan er orðin hálf ellefu. Ég
leit inn í herbergi Poppos rétt áð-
an. Hann var sofandi. Það er blett-
ur undir vinstra auga hans, líkt og
hann hafi verið að þurrka sér um
augun.
Það fór nú samt svo, að mamma
Poppos kom ekki með þeim Carm-
en og Francisco næsta dag. Þau
sögðu, að María væri veik, eitthvað
lasin í maganum. Ég leit á Poppo.
Hann virtist líka vera lasinn, og
augu hans urðu rök. É'g sagði:
„Kannske getur hún komið í næstu
viku.“ En Poppo var þegar farinn
að tala við systkini sín. „Það er svo
margt, sem ég þurfa að sýna ykk-
ur.“
Þau stóðu við í nokkra tíma og
mösuðu saman á spænsku. Það var
fögur sjón, að sjá þessi systkin hitt-
ast. Reyndar skildi ég að:eins eitt
og eitt orð á stangki. Þau voru eðli-
leg við hvert annað, líkt og þau
hefðu aldrei skilið. Á milli þeirra
ríkir hlý og yndisleg vinátta. Við-
brögð hinnar 11 ára gömlu Carmen