Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1975, Qupperneq 24

27
KIRKJUSAGA
ir, sem frjóvgast við lindir minninganna. Hún hlýtur að
sækja sér innblástur í þá söguhelgi, sem hér hvílir yfir, en
hlusta jafnframt eftir köllun stundarinnar og leita sér far-
vega út frá þeirri köllun.
Þannig standa Hólar í morgunskini nýs dags, eins og
Skálholt.
Vér sjáum ekki fyrirfram, hvað sá dagur boðar, því síður
ætlum vér oss þá dul, að ákveða allt um framtíðarhlutverk
staðanna. En það sjáum vér nú, að þau fyrirheit hvíla yfir
þessum útvöldu helgistöðum, að þeir munu verða í fremstu
víglínu kristinnar menningarsóknar í landinu. Og að því
viljum vér vinna í auðmýkt og í hlýðni við leiðsögn þess
Drottins, sem einn þekkir þær fyrirætlanir, sem hann hefur
í hyggju með oss.
Ummæli Snorra Sturlusonar
„Eigi skulu kristnir menn trúa á heiðin goð,“ — sagði Snorri Sturluson
i Eddu. Það er grátbroslegt fyrirbæri nútíðaróra, sem sögur hafa farið af
á seinni árum, að menn leiti sér sanngermannskrar sáluhjálpar með því að
blóta Þór og Óðinn, broslegt af því, að það verður ekki annað en skopstæl-
ing, — grátlegt vegna þess, að menn eru leiddir á slíka glapstigu af forn-
fræði, sem hefur gefið miklu meiri gaum að goðaævintýrum og fátæklegum
fornminjum, en lífrænasta kjarna heiðinnar heimsskoðunar og mannræktar.
SigurOur Nordal, — fstemk menning.