Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1975, Qupperneq 39

HUGVEKJA
42
ininna, svo og það litla, sem ég ætti af samvizku og ábyrgð-
artilfinningu.
Fyrir mörgum árum var ég að rangla um Húsavíkurgöt-
ur í fögru sumarveðri. Kemur þá til mín maður og segir —
út af nýlega höldnum mannfundi: „Æ-i, séra Friðrik, aldrei
skil ég þennan áhuga, sem sumt fólk hefir fyrir kirkju-
málum“.
Þetta var vænn maður og vel greindur, um fertugt, reynd-
ur nokkuð af mótlæti, skírður, fræddur og fermdur með-
limur kirkjunnar, góður þjóðþegn í þolanlegri stöðu. Auk
þess persónulegur góðkunningi minn. Hefði þetta verið
smælingi, sem lítils var af að vænta, hefði mér ekki runnið
í skap. En ég svaraði manninum hvasst og hranalega — og
flýcti hann sér þá að segja: „Það má ekki skilja mig svo, að
ég sé á móti kirkjunni og prestunum. Nei, alls ekki“.
Ekki bætti sú athugasemd úr skák.
Hvernig hafði þessi væni og vel gefni maður farið að því,
að lifa í 40 ár, án þess að leiða nokkurntíma að því ábyrga
hugsun, hvað kirkjan væri og til hvers?
Þegar maður svo eftir allt saman er kallaður í Krists og
kirkjunnar nafni til að vinna prestsverk fyrir þetta augna-
lausa áhugaleysi, þá getur mann sem snöggvast farið að
langa ofurlítið í frikirkju! —
1 handbók um ísland, sem Landsbankinn gaf út á ensku
1967, er yfirlitsþáttur um kristnilíf íslendinga frá upphafi.
Virðist ritaður af þekkingu og sanngirni. Bent er á, hve
kirkjan hafi verið samtvinnuð þjóðlífinu og ráðið miklu
um mótun þess. En játað er, að þau tengsl séu að verða laus-
ari, enda sé svipað að gerast víða um heim, en einkum í
áberandi mæli á Norðurlöndum — höfuðstöðvum evange-
lisk-lútherskrar þjóðkirkju. Þegar þess er minnzt, að Norð-
urlandaþjóðir hafa nú um skeið notið þess álits, að vera
einna siðmannlegust manntegund á jörðu hér, mætti (ekki
ósennilega) skýra umrætt fráhvarf þeirra frá kirkjunni