Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1975, Page 48

51
PRESTSST ARFBD
skapnum var danska jólakveðjan alltaf með í förinni. Allir
hlökkuðu til að fá hana. Stundum fannst mér eins og hátíð
væri á heimilunum, þegar ég kom að húsvitja.
Bar ekki á pví, að börnin vœru kvíðin, að purfa að pylja
utanað lœrdóminn fyrir prestinn?
Það getur verið fyrsta haustið. Um það skal ég ekkert full-
yrða. Hins vegar skal ég segja þér það, að á mínum árum í
guðfræðideildinni áttum við töluverðar umræður um það
stúdentarnir, að prestarnir ættu að leggja meiri áherzlu á
það, að reyna að auka skilning barna og unglinga á trúarleg
efni en ganga ekki mjög stíft eftir þululærdómi. Sú skoðun
hafði áhrif á það hvernig ég hagaði viðtölum mínum við
æskuna á húsvitjunarferðum mínum. En það er ekki fyrir
það að synja, að stundum hér áður og fyrr meir var talað um
prestinn við börnin eins og hann væri dómari, sem dæmdi
mannörð þeirra út frá því hvernig þau stæðu sig að þylja
vers og bænir, lesa á bók, reikna dæmi og skrifa stafi.
Af því leiddi svo að sum börnin voru smeik við prestinn
og kviðu komu hans. Konan mín hefir t. d. sagt mér frá
því sem hana henti, þegar sr. Hjörleifur kom í húsvitjun að
Ási í fyrsta minni hennar. Almennt dáði fólkið sr. Hjörleif
fyrir gáfur hans og hæfileika og var vel til hans en einhver
á heimilinu hélt því á lofti við Olínu, að hann væri kröfu-
harður við bcirn og myndi snupra hana fyrir lélega frammi-
stöðu.
Æ. Ég held að ætti nú ekki að vera að minnast á það, sem
var verið að stríða mér, segir nú frú Ólína, sem heyrir á sam-
tal okkar og er að bera okkur veislukost á borð.
Þú faldir þig nú fyrir honum, segir sr. Þorsteinn þá.
Það er alveg satt. En hann hitti mig nú einhvers staðar
þar sem ég var að skjótast í bæinn til þess að reyna að sjá
hann. Því að það langaði mig mikið til þó að ég væri smeik
svolítil hnyðra á fjórða ári. Hann tók mig á hné sér og var
mér svo vænn og góður. Og ég hefi ekki þurft að vera smeik
við prestana síðan um mína daga.