Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1975, Side 49

PRESTSST A RFIÐ
52
Já. Ég vona að það hafi fljótt farið af, að börnin væru
smeyk við mig, heldur sr. Þorsteinn áfram. A. m. k. sagði
einu sinni lítill drengur, svo að ég heyrði, þegar pabbi hans
kallaði til hans, að presturinn vildi finna hann. „O, mér
bregður nú ekkert við það“.
Heldur þú að það hafi verið mikilvægt fyrir trúarþroska
barnanna, að presturinn hafði þessi afskipti af þeim við
húsvitjunina?
Vel gæti ég trúað því, að viðræður prestanna við börnin
í húsvitjuninni hafi í mörgum tilvikum verið farsæl tengsli
kirkjunnar við börnin og stutt foreldrana í trúaruppeldi
þeirra.
Var fermingarundirbúningurinn eitthvað í sambandi við
húsvitjunina?
Að nokkru leyti, já. Barnauppfræðslan á fermingarárinu
byrjaði ævinlega með fyrirsetningu við húsvitjunina. Síðan
gerði ég orð á bæina, sem fermingarbörnin voru á, hvenær
ég byrjaði spurningar eftir messu á sóknarkirkju þeirra. Það
var venjulega fljótlega upp úr nýárinu.
Eitthvað fleira en að eiga viðrœður við börnin hefir nú
farið fram við húsvitjunina?
Já. Oftast hitti maður flest heimilisfólkið að máli. Allir,
sem heima áttu á hverju heimili, voru skráðir á manntal.
Samgöngur voru ekki eins miklar þá og nú. Það var ekki
útvarp, sjónvarp eða sími á bæjunum og póstur gekk ekki
um sveitina. Hann kom aðeins á fáa staði við aðal póst-
leiðina norður—suður. En alltaf var eitthvað fréttnæmt að
gerast. Og sjálfsagt má segja það, að samræður hafi farið
fram á heimilunum um það, sem efst var á baugi og helzt í
fréttunum, sem maður annaðhvort flutti sjálfur eða frétti
á heimilinu. Það var rætt um allt milli hirnins og jarðar
milli torráðnustu trúarfræðiefna og ferðafærisins í byggðar-
laginu.
Þú nefndir að tvenn vœru aðalstörfin auk tiðasöngs, og við
höfum nú rætt annað ddlitið, húsvitjunina. Hvað var hitt?