Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1975, Side 51

PRESTSSTARFIÐ
54
Það hefir verið hátíð til heztu heilla þér í starfi þinu.
Já, og líka það hve margt gott samstarfsfólk var þegar í
upphafi með mér í starfi. Það er mikils virði að byrja prests-
þjónustustarf í samvinnu við góða organista og meðhjálp-
ara og fórnfúst söngfólk. Ljúft er mér að minnast þess, að á
hverri kirkju fyrirhitti ég strax og alltaf bezta samstarfsfólk,
sem ég er afar þakklátur fyrir að eiga mínar góðu minningar
um.
Það á ef til vill ekki við að spyrja, hvernig messusókn
hafi verið á fyrstu starfsárum þínum í þessu spjalli?
Ég held það saki ekki. Það gladdi mig alltaf að sjá til
manna á ferð til kirkjustaðarins úr öllum áttum ýmist gang-
andi, ríðandi eða jafnvel á sleðum að vetrinum, þegar ég
reið áleiðis til guðsþjónustuhalds, þó að ekki sé nú víst, að
það hafi alltaf verið eins margir og maður hafði vænzt. En
hafa verður í huga, hve miklu erfiðara var að ferðast þá en
nú. Allt hefir tekið svo ótrúlega miklum breytingum á síð-
ustu hálfu öldinni.
Þú minntist á það snemma í viðtali okkar, að þil hefðir
verið í Ási fyrsta sumarið. Hvað tók svo við?
Þegar ég kom til prestakallsins var það sr. Bjarni, sem
átti að sjá mér fyrir verustað allt fyrsta árið eða svo lengi
sem ég væri aðstoðarprestur hans. Erfingjar hans höfðu
ábúðina á prestssetrinu næsta fardagaár eftir fráfall hans.
Ólafur sonur hans sá okkur Ólínu fyrir verustað á Akri
fyrsta veturinn. Við Ólína giftum okkur 13. júlí um sum-
arið. Við vorum nú búlaus fyrsta árið. Um haustið fórum
við að Akri og vorum þar um veturinn. Allur bústofninn
hefir sennilega verið embættishestarnir tveir, sem ég eignað-
ist strax fyrsta vorið. Það var jafn nauðsynlegt að eiga þá
eins og mörgum þykir að eiga bifreið núna. Það voru ekki
merkilegir vegir í prestakallinu, tæplega um annað að ræða
en reiðgötuslóðir og ekki alltaf of greinilegar. Fyrsta árið
var ég ekki of kunnugur þeim og lenti einu sinni í töluverð-
um vanda á gömlu Reykjabrautinni, þegar brast á mig all