Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1975, Qupperneq 167

FRÉTTIR
170
Þjóðhátíð - Þjóðkirkja
íslendingar minntust 11 alda byggðar í landi sínu á mynd-
arlegan hátt. Sjaldan hafa þeir jafn almennt lagt metnað
sinn í það að gjöra gleðifundi sína að menningarlegum við-
burðum eins og þjóð-
hátíðarfundi 1974. Frétt-
ir af hátíðarsamkomum
voru allar á einn veg.
Þær tókust eins vel og
til var stofnað, fjöldi
fólks sótti þær, einhug-
ur og gleðiblær ríkti yf-
ir hátíðarhöldunum.
Menn voru stoltir yfir
sögu þjóðar sinnar og giaðir yfir þeim arfi menningar og
frelsis, sem áar og feður hafa skilað í heldur núlifandi kyn-
slóðar. I fortíð íslenskrar þjóðar skynja menn harða lífs-
baráttu, ógnþrungna, en í senn hrífandi þeim, er horfa til
baka. Sigur í þeirri baráttu á sér grundvöll í einni vitund,
sameiginlegri forfeðrunum, þeirri, að styrk hönd hafi leitt
þjóðina gegnum þjáningar hverrar kynslóðar og muni ekki
sleppa taki sínu, meðan íbúar þessa lands treysta forsjá
hennar. Á þjóðhátíð 1874 sameinaðist þjóðin í lofgjörðinni:
„Drottinn, þú hefur verið oss athvarf frá kyni til kyns.
Áður en fjöllin fæddust og jörðin og heimurinn urðu til,
frá eilífð til eilífðar ert þú, ó Guð.“ (Ds. 90). Á þjóðhátíð
1974 sameinaðist þjóðin enn undir fagnaðarsól og íslands
merki og lofaði Guð fyrir stórmerki hans. Svo snar sem þátt-
ur kristinnar kirkju varð í hátíðarhöldunum, má ætla og
skilja, að ísland sé enn kristið land. Vel væri ef þau orð
mættu eiga samleið, meðan fólk lifir í landinu.
Tilgangur þessa pistils er sá að minnast sérstaklega þátt-