Morgunblaðið - 28.03.1991, Qupperneq 21

MORGUNBLAÐIÐ PIMMTUDAGUR 28. MARZ '1991
Christopher Lincoln hjartaskurðlæknir.
Lyfin eru
að taka við
eir eru yfír tvö hundruð, ís-
lendingarnir, sem lagst hafa
á skurðarborðið hjá Chri-
stopher Lincoln hjartaskurðlækni
á Brompton-sjúkrahúsinu. Hann
er einn reyndasti hjartaskurð-
læknir á Bretlandseyjum og fram-
kvæmir um 1.200 aðgerðir á
hveiju ári. Þrátt fyrir menntun
sína segir Lincoln að venjulegar
hjartaæðaaðgerðir muni brátt
heyra sögunni til. „Það eru sífellt
að koma fullkomnari og fullkomn-
ari lyf á markaðinn þannig að það
er spá mín að innan 50 ára muni
þessar algengu „by-pass“ aðgerðir
og flestar aðrar hjartaæðaaðgerðir
heyra sögunni til. Hins vegar er
best að taka það fram til að koma
í veg fyrir misskilning að alltaf
verður nauðsynlegt að skera upp
við vissum fæðingargöllum, t.d.
ef hjartalokurnar eru skemmdar
og ef böm fæðast með gat á hjart-
anu. Þannig að stéttin er ekki
beint í útrýmingarhættu, “ sagði
dr. Lincoln og hló. Hann bætti því
síðan við að breyttar matar- og
lífsvenjur fólks muni að öllum lík-
indum minnka tíðni hjartasjúk-
dóma á næstu árum.
Þrátt fyrir þessa spá læknisins
er hann, að eigin sögn, mikill
nautnaseggur. „Lífíð er svo stutt
að maður verður að njóta þess til
fullnustu. Ég get ómögulega neit-
að sjálfum mér um egg og beikon
á morgnana eða að fá mér bjór
eða vínglas eftir erfíðan vinnudag.
Mér fínnst alveg hræðilegt að sjá
starfsfélaga mína frá Bandaríkj-
unum skokka daginn út og daginn
inn, úða síðan í sig salati í hvert
mál í stað þess að borða góða steik
og slappa síðan af í góðra vina-
hópi með vínglas við höndina,"
sagði dr. Lincoln með stríðnisg-
lampa í augunum er hann sá und-
runarsvipinn á blaðamanninum.
Séra Jón fyrir utan Brompton-sjúkrahúsið.
íslenski prest-
urinn í London er
ánægður með
starf sitt og seg-
ist ekki vita hve
lengi hann ætli
sér að dvelja á
Englandi. „Þetta
er krefjandi, en
um leið mjög gef-
andi starf. Mér
og fjölskyldunni
líður vel hér í
London og með-
an svo, er þá er
ekkert fararsnið
á okkur. Hins-
Séra Jóni var veitt Fálkaorðan í íslenska sendiráð-
inu í lok febrúar. Helgi Ágústsson sendiherra og
séra Jón.
vegar er því ekki að leyna að á
vorin kemur alltaf fiðringur í okkur
þegar við vitum að sauðburðurinn
og heyskapurinn fer að byija í
sveitinni heima í Þingeyjarsýsl-
unni.“
"21
Sendikonuna
eftir nautasteik
1 ■. | ■-m—■-|
Ársæll Magnússon stöðvarsljóri Pósts og síma á Akureyri ásamt
konu sinni.
Rætt við Áisæl Magnússon, sem gekkst undir
hjartaaðgerð á Brompton -sjúkrahúsinu í London
Arsæll Magnússon umdæmis-
stjóri Pósts og síma á Akur-
eyri er einn þeirra fjölmörgu Islend-
inga sem gengist hafa undir hjarta-
aðgerð í Englandi. Þegar blaðamann
Morgunblaðsins bar að garði á
Brompton-sjúkrahúsinu voru ein-
ungis fimm dagar síðan Ársæll var
skorinn upp. Hann var samt hinn
hressasti og það eina sem hann
kvaðst geta kvartað yfir_ var að
matarlystin væri horfin. „Ég er nú
samt að hugsa um að senda konuna
út á næsta matsölustað og koma
með nautasteik handa mér. Það
ætti að koma bragðlaukunum af stað
aftur,“ sagði Ársæll og glotti.
Sjúkrasaga umdæmisstjórans er
ekki löng. Hann fór að finna fyrir
verk fyrir bijósti nokkru fyrir jól og
dreif sig því til Jóns Þóris Sverrisson-
ar læknis á FSA. Jón var ekkert að
tvínóna við hlutina og sendi Ársæl
strax suður í þræðingu. Niðurstaðan
úr henni var ótvíræð, 75% þrengsli
á aðalæð og aðrar tvær æðar einnig
að stíflast, og aðgerð því nauðsyn-
leg.
„Auðvitað var þetta svolítið sjokk
fyrir mig svona til að byija með.
Þótt ég sé orðinn 62 ára hafði ég
aldrei lagst inn á sjúkrahús á ævinni
og hef stundað sund og göngu reglu-
lega í mörg ár. En eftir að hafa
ráðfært mig við fólk sem gengið
hafði í gegnum svipaða lífsreynslu
varð mér strax rórra. Ég gerði mér
grein fyrir að þetta væri algengur
sjúkdómur og að batalíkur væru
mjög góðar,“ sagði Ársæll.
Akureyringurinn fékk ekki langan
tíma til að hugsa málið því einungis
rúmum mánuði eftir að úrskurðurinn
lá fyrir var, hann kominn undir hníf-
inn hjá Lincoln lækni á Brompton-
sjúkrahúsinu. „Það hefði auðvitað
verið betra að gangast undir þessa
aðgerð heima á íslandi en þar er
5-6 mánaða bið eftir slíkri aðgerð,
miðað við 4-6 vikna bið hér í Eng-
landi. Mér fannst ómögulegt að bíða
svo lengi og dreif mig því hingað
til London.“
Ársæll situr í stjórn Fjórðungs-
sjúkrahúss Akureyrar, og er því
kunnugur rekstri spítala. Hann er
ánægður með aðbúnaðinn á Bromp-
ton-spítalanum enda byggingin ein-
ungis nokkurra mánaða gömul. Það
eina sem hægt væri að kvarta yfír
væri maturinn. „Það hefur varla
brugðist að maturinn er yfirleitt orð-
inn kaldur, þegar hann kemur hing-
að upp á deildina. Á sama tíma er
jógúrtin yfírleitt heit þegar hún kem-
ur með morgunskammtinum. Þetta
hefur hinsvegar ekki verið svo slæmt
því matarlystin hefur ekki verið svo
mikil síðan ég var skorinn upp,“
sagði Ársæll hlæjandi.
Óllum þeim íslensku sjúklingum
sem blaðamaðurinn ræddi við varð
tíðrætt um hlut séra Jóns A. Bald-
vinssonar í sjúkrahúsverunni. Ársæll
og kona hans, Guðrún ÓSkarsdóttir,
voru þar engin undantekning. „Við
höfðum reyndar, heyrt af séra Jóni
áður en við komum. Einn kunningi
minn tók nú svo stórt upp I sig að
segja að séra Jón væri hálf-gerður
kraftaverkamaður. Hann myndi sjá
um að ná í okkur, koma okkur á
spítalann, fylgjast með okkur og
eftir sjúkrahúsdvölina myndi klerk-
urinn síðan bera Ársæl upp í flugvél-
ina. Þetta hefur allt gengið eftir
hingað til og nú bíð ég spennt að
sjá hvort hann getur borið manninn
minn, sem er bæði miklu stærri og
þyngri en guðsmaðurinn," sagði
Guðrún hlæjandi.
Biðin er erfiðust
- segir Svala AuðbjðrnsdfittK, sem befiffi hefur níu mánuði í Landon
ettir nýjum lítfærum
Svala Auðbjörnsdóttir hefur beðið
í rúm þijú ár eftir nýjum líffær-
um. Hún er með háþrýsting í lungun-
um, en það er mjög sjaldgæfur sjúk-
dómur. Þrýstingurinn veldur of miklu
álagi á hjartað sem stækkar óeðlilega
mikið í kjölfarið og verður smám
saman óstarfhæft. „Ég fann fyrst
fyrir aukinni mæði fyrir rúmum tutt-
ugu árum, en hélt þá bara að ég
væri að fá astma. Fyrir rúmum þrem-
ur árum var þetta farið að ágerast
svo að ég fór til lungnalæknis. Þá
fékk ég þann úrskurð að þrýstingur-
inn væri farinn að eyðileggja hjartað
og skiptá þyrfti því bæði um hjarta
og lungu,“ sagði Svala.
í fyrstu var Svala á íslenskum
sjúkrahúsum en síðan í maí 1990
hefur hún legið á Brompton-sjúkra-
húsinu. Vegna sjúkdómsins getur
hún varla gengið nokkur skref og
þarf því hjólastól til að komast leiðar
sinnar. Einnig þarf Svala sífellt að
fá blóðþynningarmeðal í æð og súr-
efniskút hefur hún meðferðis hvert
sem hún fer. Þrátt fyrir þetta er hún
ótrúlega róleg yfir þessu öllu og seg-
ist bara bíða og vona að réttu líffær-
in komi fljótlega.: „Halldór Halldórs-
son, fyrsti íslenski hjarta- og lungna-
þeginn, kom strax er hann frétti af
mér og ræddi við mig. Hann út-
skýrði hvernig þetta gengur fyrir sig
og reynsla hans hefur hjálpað mér
mikið. En það er auðvitað kaldhæðn-
islegt að eins dauði sé annars brauð.
Þetta olli mér miklu hugarangri til
að byija með en nú er ég alveg búin
að brynja mig gegn því. Þar reyndist
séra Jón mér betri en enginn og
höfum við rætt siðfræði lSffæraflutn-
inga fram og aftur. Það verður að
segjast eins og er að ég hef getað
lagst rólegri út af á koddann eftir
hvert skipti sem presturinn hefur
rætt við mig,“ sagði Svala.
Snorri Olafsson, eiginmaður
Svölu, er hjá henni í Englandi. Má
segja að hann sé á sérsamningi hjá
starfsfólkinu því hann fær að sofa
inni í sjúkraherberginu hjá konu sinni
enda er hún á einkastofu. „Það er
ómetanlegt að hafa einhvem fjöl-
skyldumeðlim hjá sér og eiginmaður
minn og börnin hafa reynst mér
mikil stoð og stytta í þessum veikind-
um mínum,“ sagði Svala. „Dætur
mínar voru hjá mér í sumar og síðan
hefur Snorri verið hér alveg síðan
síðastliðið haust. Sem betur fer fær
hann að vera hjá mér í herberginu
þó svo að það sé nú ekki samkvæmt
sjúkrahúsreglunum. Á móti kemur
hinsvegar að hann tekur ýmislegt
ómak af starfsfólkinu, t.d. aðstoðar
hann mig alltaf við að baða mig á
morgnana og fer með mig út undir
bert loft á hverjum degi ef veður
leyfir,“ bætti hún við.
Eins og gefur að skilja geta lækn-
arnir ekkert sagt Svölu hvenær upp-
skurðurinn fer fram. Það er því ekk-
ert annað fyrir hana að gera en að
reyna að drepa tímann eins og kost-
ur er. „Ég get ekki kvartað yfir að-
gerðarleysi. Við Snorri förum út á
hverjum degi, ég sauma og svo horfi
ég dálítið á sjónvarp. Reyndar hef
ég aldrei verið mikil sjónvarpsmann-
eskja en það gæti aukist núna því
við erum búin að fá myndbandstæki
og erum byijuð að fá þætti úr ís-
lenska sjónvarpinu senda. Dætur
mínar kvarta nú reyndar undan þvl
að það sé aldrei hægt að ná í mig
Svala Auðbjörnsdóttir ásamt eig-
inmanni sínum Snorra Ólafssyni.
hér á spítalanum því ég stundi partý-
in hér í London svo grimmt,“ sagði
Svala og brosti. „Ég hef farið í nokk-
ur boð til prestsins, m.a. þegar hald-
ið var upp á að þijú ár voru liðin frá
því Halldór Halldórsson var skorinn
upp. Síðan var ég viðstödd er séra
Jón var sæmdur Fálkaorðunni í
sendiráðinu fyrir nokkrum dögum.
Svo má ekki gleyma því að Elísabet
Bretadrottning heilsaði upp á mig
hér á sjúkrahúsinu fyrir rúmum
mánuði en þá var einmitt verið að
leggja hornstein að nýrri álmu við
spítalann. Ég hélt nú aldrei að ég
myndi upplifa það að sjá drottning-
una í eigin persónu en svona gerast
hlutirnir. Hins vegar er því ekki að
leyna að hugurinn berst ansi oft að
aðgerðinni framundan og biðin er
erfíð,“ sagði Svala Auðbjörnsdóttir.