Morgunblaðið - 13.03.1999, Síða 64

Morgunblaðið - 13.03.1999, Síða 64
64 LAUGARDAGUR 13. MARZ 1999 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ + Ragnar Jónsson fæddist í Bolla- koti í Fljótshlíð 4. ágúst 1913. Hann andaðist 28. febrúar síðastliðinn. For- eldrar hans voru hjónin í Bollakoti, Jón Björnsson frá Stöðlakoti í Fijóts- hlíð, f. 28.2. 1871, d. 1938, og Arndís Hreiðarsdóttir frá Stóru-Hildisey, Austur-Landeyjum, f. 19.6. 1876, d. 1929. Ragnar átti 7 systkini og var sá fjórði í röðinni. Elst var Halla verkakona í Reykjavík (1898-1993), dóttir Jóns og Svanhildar Jónsdóttur. Næstir voru: Júlíus, trésmíðameistari í Reykjavík (1902-1992), sonur Jóns og fyrri konu lians, Þór- unnar Teitsdóttur (1876-1911), kvæntur Rannveigu Guðjóns- dóttur, og eignuðust þau íjögur börn, tvö létust í æsku. Helgi, bóndi í Bollakoti, f. 1904, nú til heimilis að Kirkjuhvoli á Hvols- velli, albróðir Júlíusar. Börn Jóns og seinni konu hans, Arndísar, voru 5 og var Ragnar elst- ur þeirra. Hin eru: Þorbjörn, bóndi á Grjótá í Fljótshlíð, nú til heimilis á Kirkju- hvoli á Hvolsvelli, f. 1914, kvæntur Helgu Sveinsdóttur (1925- 1992) og eignuðust þau 5 börn. Sigur- laug, húsmóðir í Reykjavík, f. _ 1915, gift. Hannesi Agústs- syni, forstjóra (1912- 1996), og eignuðust Jiau 2 börn. Hreiðar, bóndi í Arkvörn í Fljótshlíð (1918-1996), síðast til heimils á Selfossi, kvæntur Guðrúnu Sæ- mundsdóttur og átti 8 sljúpbörn. Þórunn, húsmóðir, f. 1919, gift Sigurgeiri Guðmundssyni, sjó- manni, og eignuðust þau eina dóttur. Þórunn eignaðist 5 börn með fyrri eiginmanni sinum, Leifl Guðlaugssyni, eitt þeirra lést í æsku. Ragnar ólst upp hjá foreldrum sinum í Bollakoti í Fljótshlíð. Hann tók við búi ásamt Helga bróður sínum árið 1937. Eiginkona Ragnars var Þor- björg Björnsdóttir, f. 1. nóv. 1907, d. 11. febrúar 1993, dóttir Björns Einarssonar (1863-1941) og Kristínar Þórðardóttur (1870-1940), sem bjuggu á Fag- urhóli í Austur-Landeyjum. Þorbjörg átti dóttur fyrir hjónaband, Vilmundu Guð- bjartsdóttur. Ragnari og Þor- björgu varð ekki bama auðið, en þau tóku virkan þátt í upp- eldi margra barna er dvöldu á heimili þeirra lengri eða skemmri tíma, þ. á m. em syn- ir Vilmundu, þeir Olafur Þorri Gunnarsson, bóndi í Bollakoti, kvæntur Sigrúnu Þórarinsdótt- ur og eiga þau tvö börn, og Ragnar Björn Egilsson, tré- smiður, Bollakoti. Onnur börn, sem þau fóstraðu eitt ár eða lengur era: Elsa G. Vilmundar- dóttir, Kristín Ingibjörg Haf- steinsdóttir, Birna Kristín Lár- usdóttir og Guðrún Leifsdóttir. Ragnar gegndi ýmsum trún- aðarstörfum fyrir sveit sína og var meðal annars kirkjuhaldari og meðhjálpari við Hlíðarenda- kirkju til margra ára. Ragnar og Þorbjörg brugðu búi árið 1985 og fluttu að Dvalarheimil- inu Kirkjuhvoli á Hvolsvelli þar sem þau dvöldu til æviloka. Utför Ragnars Jónssonar fer fram frá Hlíðarendakirkju í Fljótshlíð í dag og hefst athöfn- in klukkan 14. RAGNAR JÓNSSON Ég er ein af mörgum fósturbörn- um Ragnars og Þorbjargar í Bolla- koti. Ég kom þangað átta ára gömul árið 1941. Þorbjörg réð sig sem ráðskona til Helga og Ragnars í Bollakoti með tvær telpur, dóttur sína Vilmundu og undirritaða. Ragnar sótti okkur á hestum að Fagurhóli í Austur-Landeyjum, og fórum við þaðan ríðandi að Bolla- koti. Yfir einn farartálma var að fara, sem var Þverá, en á þeim ár- um var hún mikið jökulfljót áður en stíflugarðarnir voru byggðir milli Þórólfsfells og Stóru Dímon. Ég man að einhverjir sveitungar Ragn- ars komu til móts við okkur og að- stoðuðu okkur við að fara yfir ána. Ragnar reið samsíða mér yfir stærstu kvíslirnar og fylgdist með mér. Hann sagði mér að gæta þess vel að horfa ekki niður í strauminn annars mundi mig sundla og ég gæti dottið af baki. Heldur skyldi ég horfa á einhvern fastan punkt hand- an árinnar. Ég fór eftir þessum ráð- um hans og komst klakklaust yfir. Þetta og margt fleira kenndi hann mér þegar ég var barn. Ragnar og Helgi höfðu reist myndarlegt íbúðai'hús í Bollakoti og voru önnum kafnir við ýmsar jarða- bætur. Skömmu eftir að við fluttum til þeirra keyptu þeir jörðina Mið- kot, sem átti lönd að Boliakoti og stækkuðu búið og endurnýjuðu all- an húsakost smám saman. Ragnari og Þorbjörgu varð ekki barna auðið, en börn voru á heimili þeirra allan þeirra búskap. Börn sem að einhverju eða öllu leyti ólust þar upp voru sjö talsins, en auk þess voru fjölmörg böm þar í sum- ardvöl. Heimilið var myndarlegt og vel hirt um allt bæði innan húss og utan. Frá upphafi dvalar minnar í Bolla- koti var ég mjög hænd að þeim bræðrum og fylgdi þeim við bústörf- in og fékk það hlutverk að vinna létt verk og vera í snúningum fyrir þá. Fyrsta veturinn í Bollakoti sótti oft að mér leiði. Ég saknaði heimilisins í Fagurhól og afa og ömmu og þráði heitt að komast þangað aftur þótt afi og amma væru dáin og allt væri breytt. Þetta fór ekki fram hjá Ragnari og einn daginn kom hann til mín og bauð mér tvo kosti. Annar var sá, að fara með mig í heimsókn að Fagurhóli næsta vor. Hinn, að við gengjum á Þríhyming. Ég valdi Þrí- hyrning. Þótt langt væri til vors leið mér betur eftir þetta og ég hlakkaði mikið til fjallgöngunnar, sem yrði mín fyrsta. Ragnar stóð við orð sín og við gengum á Þríhyming fagran dag í júníbyrjun 1942. Mér verður oft hugsað til þessarar ferðar og hvað lausnin sem hann fann til að losa mig úr viðjum sorgar og eftir- sjár lýsir miklu innsæi og lífsvisku. Ragnar var meðalmaður á hæð, þéttvaxinn og rauðbirkinn. Hann var snar í hreyfingum, kappsfullur við vinnu og ósérhlífinn. Hann vildi líka að aðrir ynnu af sama kappinu og hann, en hann gætti þess þegar böm og unglingar áttu í hlut að þeim væri ekki ofboðið með vinnu. Stundum byrsti hann sig ef honum þótti við ekki nógu viðbragðsfljót, eða ekki standa rétt að verki, en hann var fljótur að finna góða skap- ið sitt aftur og við fundum til örygg- is í návist hans. Hann hafði létta lund og ágæta kímnigáfu og hafði yndi af að segja sögur af broslegum atvikum og skondnum tilsvörum með tilheyrandi látbragði og radd- beitingu. Hann var bókelskur og hafði mest yndi af að lesa ævisögur og ættfræðirit. Hann heyjaði sér líka ýmsum fróðleik úr umhverfinu og hafði gott minni. Hann gat sagt frá fjölskyldum_ og famaði þeima í marga ættliði. Ég hvatti hann til að skrifa þennan fróðleik niður, en hann taldi sig ekki hafa neitt fram að færa. Þar kom til meðfædd hæverska hans og feimni. Þegar aldur færðist yfir flutti Ragnar ásamt Þorbjörgu og Helga bróður sínum frá Bollakoti að Dval- arheimili aldraðra, Kirkjuhvoli, árið 1985, en Olafur Þorri og Sigi'ún tóku við búinu. Síðari árin var Ragnar heilsutæpur og þurfti mikla umönnun. Honum leið eins vel og kostur var á Kirkjuhvoli og vilja ástvinir hans færa starfsfólkinu kærar þakkir fyrir frábæra hjúkr- un, sem gerði honum kleift að dvelja svo nálægt heimili sínu og meðal fólks sem hann þekkti, að heita mátti til hinstu stundar. Ragnar var tengdur Bollakoti órjúfanlegum böndum og dvaldi þai’ alla starfsævi sína að undanteknum tveimur vertíðum í Vestmannaeyjum og þremur á Suðumesjum. Eftir að hann flutti að Kirkjuhvoli var hann oft í huganum heima í Bollakoti og fylgdist vel með því sem þar fór fram, líka eftir að heilsa hans leyfði ekki ferðalög þangað. Það gladdi hann að vita að jörðin, sem hann helgaði alla sína starfskrafta var í góðum höndum Þorra og Sigrúnar. Ragnari var ekkert að vanbúnaði að fara sína hinstu ferð. Ég kveð hann með ást og virðingu og þakka honum leiðsögnina í þeim ferðum sem við fórum saman. Elsa G. Vilmundardóttir. Mig langar að kveðja Ragnar Jónsson með nokkmm minningarorðum. Efst í huga er þakklæti og gleði yfir því að hafa verið svo lánsöm að fá að dvelja hjá honum og Þorbjörgu ömmusystur minni að Bollakoti nokkra sumarparta. Bollakot var eins og undraheimur og ævintýri á hverju strái, álfar og huldufólk í hverjum hól. Þar var ljúft áð vera, leika sér frjáls í fallegu umhverfi, en jafnframt vera falin hæfileg ábyrgð. Ég fékk m.a. þann starfa að sjá um að gefa hænunum og heimalningunum og man hversu hátíðlega ég tók þessi störf og fannst þau mikilvæg. Alltaf var verið að kenna okkur krökkunum eitthvað og undirbúa okkur fyrir lífið og Bollakot var góður skóli. Ragnar og Þoi’björg lögðu mikla áherslu á það að virðing væri borin fyrir náttúrunni og öllum lifandi veram og að þær skyldi umgangast af alúð. Ogleymanlegar eru ferðirnar með Ragnari á Gipsanum út á aura til að líta eftir skepnunum og sprettunni á túnunum. Þá lék hann venjulega á als oddi, fræddi okkur um ýmsa hluti og sagði skemmtilegar sögur. Þegar ég var sex ára gaf Ragnar okkur systkinum sitt hvora gimbrina og það var ekki lítils virði fyrir borgarbarnið að vei'a orðin fjáreigandi. Meðan þær lifðu fengum við peninga inn á bankabók fyrir ullina og lömbin. Ég var líka látin taka þátt í að hirða ána þegar ég kom í heimsókn að vetrinum, og rýja hana á vorin. Þó ég geri mér grein fyrir því í dag, að ekki hafi ég nálægt því unnið fyrir því sem hún skilaði. í barnsins huga var bjart og hlýtt í Bollakoti og ég minnist Ragnars og Þorbjargar með innilegu þakklæti fyrir gæsku þeirra og visku. Guðrún Lára Pálmadöttir. ÞORMOÐUR EGGERTSSON BÖÐVAR PÉTURSSON + Böðvar Péturs- son verslunar- maður fæddist á Blönduósi 25. des- ember 1922. Hann lést á Grensásdeild Sjúkrahúss Reykja- víkur 21. febrúar síðastliðinn og fór útför hans fram frá Fossvogskirkju 2. mars. Böðvar Pétursson var um áratuga skeið einn af traustustu og kunnustu félagsmönnum og stuðn- ingsmönnum Ferðafélags íslands. Hann var lengi í hópi þeirra manna, sem lagði sérstaka stund á göngu- ferðir á vegum félagsins, og ferðirn- ar, sem hann fór þannig í góðum fé- lagsskap, vítt og breitt um land okkar, átti hann áreiðanlega fleiri en flestir aðrir Ferðafélagsmenn. Með þessum hætti varð hann afar kunnugur landinu, á öllum árstím- um, og skapaði sér einnig sérstaka og ómetanlega lífsfyllingu og til- breytingu frá daglegum störfum sínum, sem oft voru erilsöm. Mörg- um er vel kunnugt, að um árabil var Böðvar einn hinn harðsæknasti og fræknasti göngumaður, sem sögur fara af innan félagsins - og undruð- ust reyndar ýmsir þrek hans og gönguhraða meðan hann var upp á ~ sitt besta. Það var sannarlega ekki heiglum hent að fylgja honum eftir á göngu - en hann ætl- aðist heldur ekki til þess að samferðamenn- irnir gerðu það. Eins og að líkum lætur eign- aðist Böðvar marga góðkunningja í þessum ferðum öllum og jók samneytið við þá að sjálfsögðu á ferðagleð- ina. Eftir að heilsu Böðvars tók að hraka á síðari árum fór hann enn ferðir með Ferða- félaginu, þótt færri væru en áður, og alltaf hélt hann tryggð við fé- lagið, sem hann sýndi með ýmsum hætti. Ætíð var hann aufúsugestur á skrifstofu félagsins og lagði oft gott til mála í samræðum við starfs- menn og aðra, er hann hitti þar fyr- ir. Böðvar var mikill félagsmála- maður. Hann kom víða við á því sviði og eru sammæli um það meðal þeirra, sem best til þekktu, að mik- ið hafi munað um framlag hans á öllum þeim mörgu og margvíslegu sviðum félagsmála þai; sem hann beitti sér. Ferðafélag íslands fékk sannarlega að njóta krafta og reynslu Böðvars. Um níu ára skeið, þ.e. frá 1976-1985, sat hann í stjórn félagsins. Kom hann þar ýmsu góðu til leiðar, eins og samræmdist dugnaði hans og áhuga, en einkum beitti hann sér að þróun ferðamála á vegum félagsins, og sat m.a. lengi í ferðanefnd, sem skipuleggur ferð- ir þær sem farnar eru. Varð veru- leg framför í ferðastarfseminni á þeim árum sem Böðvar sat í stjórn, en þar áttu reyndar ýmsir góðir liðsmenn og forvígismenn félagsins hlut að máli auk Böðvars. Löngu áður en Böðvar tók sæti í stjórn fé- lagsins hafði hann reyndar látið að sér kveða um málefni þess, t.d. með flutningi tilllagna á aðalfundum og þátttöku í umræðum þar um ýmis mikilvæg málefni. Með hinni tíðu þátttöku sinni í gönguferðum á veg- um félagsins hafði hann einnig vak- ið á sér athygli löngu áður en hann hóf stjórnarstörfin. Böðvar var áreiðanlega vel kunnugur allri starfsemi Ferðafélagsins og bar- áttumálum þess, þegar stjórnarset- an hófst, en sem stjórnarmaður gat hann síðan einbeitt sér að viðgangi ýmissa framfaramála, sem félagið býr enn að. Atorka Böðvars bh'tist einnig m.a. í framlagi hans í vinnuferðum félags- ins fyrr á árum, t.d. þegar þurfti að dytta að skálum eða nýbyggingar voru á döfinni. Þar munaði sannar- lega um handtök hans. I þeim efnum sem öðrum var Böðvar ósérhlífinn og ötull. Ferðafélag Islands þakkar nú, að leiðarlokum, Böðvari Péturssyni öll þau störf, er hann vann fyrir félagið, fyrr og síðar, og fjölmargir félags- manna minnast með ánægju göngu- ferða með honum, jafnt í byggðum sem óbyggðum, þar sem hann naut sín til fullnustu og var öðrum fyrir- mynd um góða umgengnishætti við landið og samferðamennina. Aðstandendum Böðvars eru jafn- framt færðai' hugheilar samúðar- kveðjur. Páll Sigurðsson, fyrrverandi forseti Ferðafélags íslands. + Þormóður Egg- ertsson fæddist á Þórseyri í Keldu- hverfi 14. júní 1937. Hann lést á Sjúkrahúsinu á Húsavík 3. mars síðastliðinn. For- eldrar hans voru Eggert Jónsson, bóndi á Þórseyri, f. 16.1. 1893, d. 16.8. 1981, og Jakobína Hannesdóttir, hús- freyja á Þórseyri, f. 16.12. 1900, d. 6.5. 1964. Þormóður var yngstur fimm systkina, sem öll eru látin. Þormóður kvæntist Sigríði Vilhjálmsdóttur 1962. Þau Nú er elsku pabbi minn farinn í friði og laus við allar þjáningar. Mætar minningar sitja eftir í hjarta mínu. Ég kom norður mörg sumur eftir að pabbi fluttist þang- að frá Reykjavík og var þá í sum- ardvöl með skólanum mínum í Suður-Þingeyjarsýslu, en eitt sumarið var sumardvölin í Eyja- firði. Pabbi kom alltaf í heimsókn til mín meðan ég var í sumardvöl- inni og frænka mín með honum. Við áttum góðar stundir saman. Það var alltaf gaman að hitta hann. Svo hætti ég að fara í sum- ardvöl en pabbi kom einu sinni til Reykjavíkur eftir það og heimsótti mig. Við áttum saman mjög góða stund, sem geymist í hjarta mínu. Þetta var í síðasta sinn sem við hittumst. Örlögin urðu þess vald- andi að við gátum ekki hitst leng- skildu. Börn þeirra; Jakobma, f. 17.6. 1962; Guðmundur Ari, f. 31.7. 1963; Guðrún Hulda, f. 17.3. 1968, d. 15.7. 1980. Þormóður ólst upp á Þórseyri. Hann bjó uni árabil í Reykjavík, en fluttist aftur norður í Kelduhverfi árið 1976 þar sem hann stundaði búskap lijá bróður sínum, auk þess sem hann vann ýmiskonar verkamannastörf. Þormóður verður jarðsung- inn frá Garðskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. ur, en við skrifuðumst á um nokkura ára skeið. Mig langar að færa pabba mín- um ljóð sem ég oi'ti og þykir vænt um. Starfsfólkinu á Sjúkrahúsinu á Húsavík þakka ég kærlega fyrir alla góða og hlýja ummönnun, sem það veitti honum. Ljósin skæru lætur, lýsa við rekkju þína. Allar ársins nætur, einnig við reklyu mína. En það mun sá sanna, er sálarljósin sér. Má þar sjá ungan svanna, sem æ, á ferð með ljósin er. (J.Þ.) Ég þakka pabba mínum allar samverustundirnr. Minninguna mun ég geyma vel. Jakobína Þormóðsdóttir.
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.