Morgunblaðið - 13.03.1999, Side 65

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 13. MARZ 1999 65
JÓN HILDMANN
ÓLAFSSON
+ Jón Hildmann
Ólafsson var
fæddur í Hallfríðar-
staðakoti í Öxnadal
17. mars 1921.
Hann lést á Borgar-
sjúkrahúsinu 7.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Jó-
hanna Magnúsdótt-
ir, f. 22 febrúar
1881, d. 18. júní
1970, og Ólafur
Jónsson, f. 9. októ-
ber 1887, d. 14.
febrúar 1971.
Systkini Jóns voru Lára, f. 9.
ágúst 1915, d. 29. mars 1996;
Þorsteinn, f. 12. apríl 1917, d.
1917; Jón, f. 28. desember 1918,
d. 30. janúar 1919; Anna Aðal-
heiður, f. 4. febrúar 1920, d. 17.
september 1993; og Stefán
Kristinn, f. 19. mars 1922, d.
sama ár. Fyrir átti Jóhanna
dótturina Klöru Georgsdóttur,
Fallegan vetrardag hinn 7. mars
síðastliðinn hringdi systir mín og
sagði mér þær sorgarfréttir að Jón
frændi okkar væri dáinn eftir stutt
veikindi. Jón frændi eða eins og við
kölluðum hann Jónsa og stundum
gamla því það var annar og yngri
Jón í fjölskyldunni, var móðurbróðir
minn og var alla tíð á heimili þeirra
ömmu og afa á Akureyri eða þar til
þau fóru á elliheimili. Eftir það héldu
þau saman heimili Jónsi og Lára
systir hans og á heimili þeirra ömmu
og afa dvöldumst við systkinin meira
eða minna. Dvaldist ég mörg sumur
hjá þeim ömmu og afa og kynntist ég
því Jónsa vel. Jónsi hætti að vinna
1988 og þá fluttu þau systkinin suður
í Hveragerði til systur minnar og
hennar fjölskyldu. Ái’ið 1956 fluttust
foreldrar mínir frá Akureyri til Þor-
lákshafnar. Þá kom Jónsi snemma á
vori hverju þangað. Man ég að þau
komu líka amma, afi og Lára.
Öll sumrin sem ég var fyrir norð-
f. 16. október 1906.
Jón ólst upp hjá
foreldrum sínum á
Miðlandi og
Hraunshöfða í
Öxnadal. 1937 flytja
þau til Akureyrar
og vann Jón þar
ýmsa verkamanna-
vinnu og síðustu ár-
in í Gefjun. Jón
vann alltaf fulla
vinnu þótt hann
hefði misst alla
fingur hægri hand-
ar í vinnuslysi 1938.
Árið 1988 fluttist
Jón ásamt systur sinni Láru til
systurdóttur sinnar í Hvera-
gerði og bjó þar síðan.
Minningarathöfn um Jón fer
fram í Hveragerðiskirkju í dag
og hefst klukkan 14, en útför
hans fer fram frá Höfðakapellu
á Akureyri mánudaginn 15.
mars og hefst athöfnin klukkan
14.
an fór ég með Jónsa fyrst á Rúbban-
um svo á LandRover, stundum fór
ég ein með honum eða við systkinin
tvö eða þrjú og stundum voru líka
vinir með í ferðinni. Þá tók það allan
daginn að fara á milli. I þessum ferð-
um var ýmislegt skoðað, stundum
var farin Uxahryggjaleið eða þessi
hefðbundna leið.
Jónsi hafði gaman af að ferðast og
var búinn að ferðast mikið um land-
ið. Jónsi hafði líka mikinn áhuga á
veiðiskap og fór oft í veiðiferðir,
meðal annars í Laxá í Aðaldal og
Skjálfandafljót. Ekki var það nú að-
alati’iðið hvað veiðin var mikil, held-
ur hitt að vera úti í náttúrunni.
Það voru ótrúlegustu hlutir sem
Jónsi gat gert þó það vantaði á hann
alla fingur hægri handar sem hann
missti í vinnuslysi 1938. Ekki fannst
manni það há honum neitt í verki því
hann vann alltaf fulla vinnu. Meðal
annars hnýtti hann flugur og eitt
sinn þegar hann var í veikindafríi
ÞÓRUNN ÓLÖF
JÓNSDÓTTIR
+ Þórunn Ólöf
Jónsdóttir
fæddist í Sandvík á
Eyrarbakka 4. júlí
1911. Hún lést á
Ljósheimum á Sel-
fossi 6. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðrún Guðmunds-
dóttir, f. 24. sept-
ember 1880, d. 15.
júní 1961, og Jón
Guðbrandsson, f.
21. júlí 1866, d. 25.
maí 1928. Þau
eignuðust sjö börn:
1) Guðmunda Júlía, f. 4. júlí
1902, d. 21. febrúar 1972. 2)
Ingimar, f. 8. febrúar 1904, d.
5 apríl 1927. 3) Sighvatur, f.
29. september 1905, d. 8. októ-
ber 1936. 4) Sigrún, f. 5. aprfl
1908, d. 22. febrúar 1993. 5)
Þórunn Ólöf, sem hér er
kvödd. 6) Guðrún,
f. 8. október 1913,
d. 26. febrúar 1996.
7) Jónatan, f. 3.
desember 1921.
Hinn 12. júní
1943 giftist Þórunn
Ólöf eftirlifandi eig-
inmanni sínum,
Torfa Nikulássyni,
f. 15. september
1915. Foreldrar
hans voru hjónin
Helga Sveinsdóttir
og Nikulás Torfa-
son frá Söndu á
Stokkseyri. Þórunn
Ólöf og Torfi bjuggu á Eyrar-
bakka allan sinn búskap, fyrst í
Sandvík og siðan á Smáravöll-
um.
Utför Þórunnar Ólafar fer
fram frá Eyrarbakkakirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Nú hefur Óla frænka kvatt þennan
heim. Við systkinin eigum um hana
margar ljúfar og góðar minningar
sem við munum geyma í hjörtum
okkar. Það voru forréttindi fyrir
okkur að eiga að tvær góðar frænk-
ur, Ólu og Gunnu, sem bjuggu í
næstu húsum við Heiðmörk, þar sem
við ólumst upp. Heimili þeirra voru
okkur ávallt opin og auðvelt að
hlaupa á milli og fá hlý faðmlög.
Ólu var mjög annt um velferð okk-
ar allra sem og annarra ættmenna
sinna. Alla tíð fylgdist hún af áhuga
með því sem við tókum okkur fyrir
hendur bæði í námi og starfí og
seinna nutu börn okkar góðmennsku
hennar og umhyggjusemi.
Á uppvaxtarárum okkar tók hún
mikinn þátt í okkar daglega lífi. Hún
var einhvern veginn alltaf til staðar
til þess að hjálpa okkur og styðja.
Hún tók að sér ýmis vei’kefni eins og
að kenna sumum okkar að lesa og
reikna. Þegar við þurftum aðstoð við
handavinnu í skóla þá var enginn
flinkari við prjónana en Óla. Hún
prjónaði mjög mikið og gaf, á meðan
heilsan leyfði, og sá meðal annars
um að okkur skorti aldrei vettlinga
eða sokka. Margar „orlofsnætur“
gistum við systkinin á Smáravöllum
og þá var dekrað við okkur á allan
hátt, eins og Ólu var einni lagið.
Eins og víða tíðkaðist fyn’ á árum
byrjuðu unglingar snemma að hjálpa
til við að vinna fyrir heimilinu. Mörg
sumur fór því Óla í kaupavinnu í
MINNINGAR
eftir að hafa misst framan af vísi-
fíngri vinstri handar þá gerði hann
listaverk úr skeljum, litlum kuðung-
um og kröbbum.
Bauð Jónsi yfírleitt í sunnudags-
bílferð á sumrin fram í fjörð, í Vagla-
skóg, í Öxnadalinn eða út á Hjalteyri
og á hverju hausti var faiin berja-
ferð.
Eftir að ég hætti að vera fyrir
norðan á sumrin þá var samt farið
tvisvar til þrisvar á hverju ári og
ekki þreyttist Jónsi á að keyra eða
sækja mann hvert sem var.
Eftir að Jónsi flutti suður þá kom
hann hingað í hverri ferð og gisti.
Minnast dætur mínar þess þegai’
nestisboxið og kaffibrúsinn voru
komin upp á borð að þá var svo
spennandi að sjá hvað væri í boxinu.
Margar sögur og vísur kunni Jónsi
bæði eftir þekkt og óþekkt skáld. Á
sínum yngri árum fór hann oft á
skíði og í sund og ég held á alla fót-
boltaleiki á Akureyri. Mikinn áhuga
hafði hann á íþróttum og mátti aldrei
missa af íþróttafréttum eða þáttum
hvorki í útvarpi né sjónvarpi því það
voru hans ær og kýr.
Að leiðarlokum vil ég þakka syst-
ur minni og hennar fjölskyldu fyrir
umönnun þehTa systkinanna.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Sigurlaug og fjölskylda.
Nú er Jónsi farinn frá okkur og
sofnaður sínum eilífa svefni, farinn á
fund horfínna ástvina. Eg man ekki
eftir öðru en að Jónsi frændi og Lára
frænka tilheyrðu lífinu okkar. Þegar
ég vai- lítil fórum við á öllum tímum
ársins norður á Akureyi’i til Jónsa og
Láru á Oddagötu 3 tii þess að eyða
smátíma þar hjá þeim og til að heim-
sækja aðra ættingja. Þegar við kom-
um norður var alltaf beðið eftir okk-
ur ef þau vissu að við værum að
koma, hversu seint sem við komum.
Við komum stundum við í Gefjun hjá
Jónsa, ef hann var að vinna, áður en
að við fórum í Oddagötuna.
Þegar ég hugsa til baka, veit ég að
þau hafa í raun lifað íyrir að fá okkur
norður til sín, það hefur verið í raun
mikil upplyfting fyrir þau. Það var
alltaf mikið snúist í kringum okkur
uppsveitir Árnessýslu og hafði hún
æ síðan sérstakt dálæti á þeim, ekki
síst Hrunamannahreppi. Síðan vann
hún sem ráðskona, bæði á vertíðum
suður með sjó og einnig tvö sumur á
Húsmæðraskólanum á Blönduósi.
Eftir að Óla giftist sinnti hún hús-
móðurstörfum af miklum myndar-
skap og var hún höfðingi heirn að
sækja. Einnig tók hún virkan þátt í
starfsemi Kvenfélags Eyi’arbakka
um árabil og hafði af því mikla
ánægju og gladdi það hana mjög er
hún var gerð að heiðursfélaga þar
fyrir nokki-um árum.
Óla frænka hafði mjög gaman af
að ferðast og fórum við systkinin oft
í styttri og lengri ferðh- með þeim
hjónum á gamla „Moskanum". Ann-
að sem hún hafði mikið yndi af var
ljóðlist og kunni hún ógrynni af ljóð-
um. Hrifnust var hún af íslenskum
Ijóðskáldum, eins og t.d. Davíð Stef-
ánssyni.
Óla fékk lömunarveiki þegar hún
var ung og þó hún næði sér að mestu
háði það henni alltaf. Hún hlífði sér
þó ekki og tók til hendinni í kartöflu-
tínslu með okkur á hverju hausti, þá
var oft gaman að vera með þeim
Torfa, en hann var lengst af með þó
nokkra kartöflurækt.
Fyrir 13 árum veiktist Óla og vai-
það henni mjög erfitt þar sem hún
náði aldrei aftur fullri heilsu. Það var
henni þungbært en hún var svo
heppin að eiga hann Torfa. Þau voru
alltaf mjög samhent og ánægð sam-
an. Toifi hugsaði sérstaklega vel um
Ólu og annaðist hana heima öll árin
nema þau síðustu þar sem hún hefur
dvalið á Ljósheimum á Selfossi. Þar
hefur hún notið mjög góðrar umönn-
unar starfsfólks sem Óla kunni vel
að meta og ber að þakka fyrir. Hana
langaði þó alltaf heim á Smái’avelli.
Torfí hefur sýnt mikinn styi’k og
dugnað og tók hana heim flestar
helgar á meðan heilsan leyfði.
Við viljum þakka Ólu frænku allar
samverustundh-nar og vottum Torfa
okkar dýpstu samúð.
þegar við komum, og ekki síst okkur
krakkana.
Árið 1988 fluttust Jónsi og Lára,
systh- hans, til okkar í Áifafell í
Hveragerði. Eg man að mamma
hafði mikið tilstand i kringum það.
Það hefur sennilega verið erfitt fyrir
þau að fai’a af heimili sínu til að búa
hjá annarri fjölskyldu þó að skyld-
fólk væri en það lagaðist þegar allh-
voru orðnir vanh’ hver öðrum.
Þau voru alltaf mjög góð við okkur
og sérstaklega snerust þau í kring-
um Evu Rós systur mína vegna þess
að hún var langyngst af okkur
sysþkinunum.
Árið 1992 eignaðist ég dóttur (Ás-
dísi Erlu). Þekktu þau Jónsi og Lára
stúlkuna frá fæðingu og héldu bæði
mikið upp á hana. Þegar ég kom í
heimsókn í Álfafell með Ásdísi Erlu
þegar hún var farin að skríða og svo
seinna að labba þá voru annaðhvort
Jónsi eða Lára mikið á eftir henni.
Jónsi stóð alltaf á fætur og elti Ás-
dísi Erlu um allt þegar hún kom í
heimsókn, alveg þangað til hann
veiktist í janúar síðastliðinn.
Stillt vakir Ijósið
í stjakans hvítu hönd,
milt og hljótt fer sól
yfir myrkvuð lönd.
Ei með orðaflaumi
mun eyðast heimsins nauð.
Kyrrtogróttí jörðu
vex korn í brauð.
(Jón úr Vör.)
Hvíl í friði.
Sigurbjörg Sara.
Það er mikil gæfa að kynnast góðu
fólki á lífsleiðinni. Fólki sem með
framkomu sinni er góð fyrirmynd í
orði og verki. Fátt þroskar meir en
fá að vera samferða slíku fólki. Það
eru raunar forréttindi.
Jón H. Ólafsson, móðurbróður
minn, er látinn í Reykjavík eftir stutt
veikindi. Hann var af norðlenskum
bændaættum og rakti ættir sínar um
Öxnadal þar sem byggð er nú í eyði.
Foreldrar hans bjuggu á Hrauns-
höfða og síðar Miðlandi í sömu sveit.
Hann fluttist ungur með foreldrum
sínum til Akureyrar þar sem þau
bjuggu í Oddagötu 3. Er Jón hætti
að vinna flutti hann til systurdóttur
sinnar, Magneu Árnadóttur, í
Hveragerði, ásamt Láru systur
sinni. Þar bjuggu þau síðustu árin
við gott atlæti, en Lára lést fýrir
þremur árum. Bæði voru Jón og
Lára ógift og bamlaus.
Við upprifjun minninga bernsku-
áranna er margs að minnast, þar
sem við systkinin bjuggum í nánu
sambýli við afa okkar og ömmu, en
Jón bjó hjá þeim alla tíð, meðan þau
lifðu, ásamt Láru systm’ sinni. Eftir
það héldu þau systkinin heimili í
Oddagötu 3. Þar áttu margir athvarf
um lengri eða skemmri tíma. Var þá
ekki spurt um endurgjald. Allir voru
þar velkomnir, þar var fólki skipað
til borðs með því viðmóti að allir
væru jafnir. Á því heimili var mann-
gildið sett ofar auðgildinu.
Jón var hæglátur maður sem tal-
aði ekki um tilfinningar sínar eða ^
langanir. Að vera öðrum til aðstoðar
var honum ávallt mikils virði, enda
margii’ sem nutu þess í gegnum árin.
Til þess vai’ tekið hvað börn löðuðust
að þessum hægláta manni. Eflaust
hefði ævi Jóns orðið með öðrum
hætti ef hann hefði ekki orðið fyrir
vinnuslysi, þegar hann var 17 ára,
þai- sem hann missti alla fingur
hægri handar.
Jón hafði mjög gaman af að ferð-
ast um Iandið og óbyggðir þess.
Gaman var að njóta fróðleiks hans á
ferðalögum. Síðasta ferð okkar sam-
an var um Amarvatnsheiði. Sú ferð
mun seint gleymast.
Á sínum yngri ái’um var Jón góður
íþróttamaður, stundaði bæði sund og ^ .
skauta, þrátt fyrir fótlun sína. Stang-
veiði var hans aðaláhugamál síðustu
árin.
Á Akureyri stundaði Jón almenna
verkamannavinnu og þótti góður
verkmaður. Ekki aftraði það honum
að aka hjólbörum upp sliskjur í
steypuvinnu þótt einhentur væri.
Hann vann í verksmiðju Sambands-
ins mörg síðustu starfsárin.
Kæri frændi, ég kveð þig með
virðingu. Megir þú hvfla í friði.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Jóhanna Lára.
Blessuð sé minning hennar.
Nú máttu hægt um heiminn Iíða,
svo hverju brjósti verði rótt,
og svæfa allt við barminn blíða,
þúbjarta heiða júlínótt.
Og gáttu vær að vestursölum
þinn vinarljúfa friðarstig,
og saklaus ást í Islands dölum
um alla daga blessi þig.
(Þorsteinn Erl.)
Bróðurbörnin.
Þórunn Ólöf frá Eyrarbakka var
alltaf skemmtileg og hress kona.
Hún vai’ góð við allt og alla. Við
munum minnast hennar sem góðu,
finu Ólu frænku.
Það var alltaf hægt að koma inn til
hennar og dyrnar voru alltaf opnar.
Við lærðum margt og mikið af henni.
Þegar við komum til hennai’ var
alltaf bleikur lax og góður ís.
Óla var mjög gjafmild. Hún prjón-
aði oft á mann ullarsokka, vettlinga
og annað, ef maður þurfti.
Láttu nú Ijósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf, ók.)
Þín frænka,
Sigurbjörg Guðrún.
Kær móðursystir mín er látin.
Nú þegar leiðh’ skilja horfi ég til
liðinna ára, því hún átt stóran þátt í
Iífi mínu frá fyrstu tíð til hinstu
stundar þar sem móðir mín og hún
voru mjög nánar og samhentar syst-
ur og bjuggu í nálægð hvor við aðra.
Allt sem Óla tók sér fyrir hendur
einkenndist af áhuga, elju og ósér-
hlífni meðan heilsan leyfði, en það
var hennar lán að geta verið heima
eins lengi og kostur var og hugsaði
Torfi um hana af mikilli umhyggju
og fyrir það var hún mjög þakklát.
Þó að Óla eignaðist ekki sjálf börn
átti hún mikil ítök í systkinabörnum
sínum og lét sér mjög annt um þau.
Hún var búin að eiga við langvar-
andi heilsubrest að striða sem hún
bar af þrautseigju og þolinmæði, en
síðustu árin hefur hún dvalið á Ljós-
heimum á Selfossi þar sem hún naut
afar góðrar hjúkrunar og alúðar af
hálfu starfsfólksins.
Þessum fátæklegu orðum er ætlað
að tjá þakklæti mitt fyrir öll árin
sem við áttum samleið. Hvíl í friði,
Óla mín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umveQi blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt og ný.
(Þ.S.)
Sigrún.
Elsku Óla frænka, eða eiginlega
ætti ég að segja amma, því það varst
þú mér í raun og veru.
Mig langar með örfáum orðum að
þakka þér fyrir samveruna og góðar
stundir frá því ég var barn.
Það var svo gott að koma til þín og
Torfa frænda og minnist ég þess sér-
staklega þegar foreldrar mínir fóru
til útlanda og ég átti að vera annars
staðar í pössun en linnti ekki látum
fyiT en ég fékk að koma til ykkar og
vera hjá ykkur á Smáravöllum.
Það eru margar og hlýjar minn-
ingai’ sem ég á frá Eyrarbakka og
var það sérstök upplifun þegar ég,
ásamt frænkum mínum í Heiðmörk
og öðrum krökkum lék mér á túninu
við prestsetrið á sumrin og við fórum
á skauta á litlu tjörnunum á veturna.
Nú ert þú komin til ömmu
Guðmundu og hinna systkina þinna
og ég veit að ykkur líður vel saman.
Guð blessi þig og minningu þína.
Halldóra Ingimarsdóttir.
t
1
I
•:
k
§