Morgunblaðið - 13.03.1999, Qupperneq 77

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 13. MARZ 1999 77
fornar og nýjar. Hann var læknis-
sonur og hefði því að líkindum átt
kost að ganga hinn svokallaða
menntaveg. En sjálfur heyrði ég
hann þó segja að hann hefði aldrei
óskað sér annars starfs en vera
bóndi. Hann gekk á Hólaskóla og
varð búfræðingur þaðan. Kannski
mat hann mest frelsi bóndans, það
gaf honum einnig það hugarfrelsi
sem hann þarfnaðist.
Sigurður var nokkuð sérstæður
maður í sinni sveit. Hugur hans
reikaði oft til sögu og bókmennta.
Hann hafði yndi af góðum bók-
menntum og las margt, einkum það
sem sígiít var. Eftmlætishöfundur
hans var Jón Trausti. Smásögur
hans margar þóttu Sigurði miklar
perlur. Oft talaði hann um söguna
„Þegar ég var á fregátunni“, sem
honum fannst snilldarverk. Honum
þótti Jón Trausti vanmetinn með
þjóðinni í seinni tíð.
Og svo var það Njála, henni velti
hann mikið fyrir sér, efni og höfundi.
Sú bók var Sigurði hugleikin og oft
ræddi hann um atburði sögunnar,
höfund hennar og persónur. Hann
hafi hrifizt af skrifum Barða Guð-
mundssonar og hélt fram hugmynd-
um hans um Þorvai'ð Þórarinsson
sem höfund Njálu. Hann skrifaði um
það efni og tók meðal annars saman
bók um tilkomu Njálu.
Ekki voru þó afarmargir honum
sammála um höfundinn. Barða-
kenningar hlutu þá ekki almenna
viðurkenningu. Þekktur Njáluvinur
var í grenndinni, Helgi á Hrafnkels-
stöðum. Hann hélt fram Snorra sem
höfundi Njálu, mesti rithöfundurinn
hlyti að hafa skrifað mesta lista-
verkið. Þeir ræddu stundum Njálu
og voru þar ekki sammála. En þeir
mátu hvor annan á margan hátt.
Helgi var búfjárræktaiTnaður og
þótti kannske Sigurður sinna bók-
menntunum á kostnað búskaparins.
Einu sinni heyrði ég þó Helga segja
um Sigurð: „Þær eru fallegar hjá
honum kýrnar."
Eitt áhugamál Sigurðar var
spænska, sem hann mun hafa lært
algerlega af eigin rammleik og tók
víst upp hjá sjálfum sér að læra
þetta víðþekkta tungumál, sem þá
kunnu tiltölulega fáir hér, og varla
nokkur í hans stétt. Hann mun hafa
tekið upp hjá sjálfum sér að læra
það mál. Hann vildi geta lesið
Cervantes á máli hans. Þetta þótti
skrítið uppátæki, að læra honum
svo óhagnýtt mál sem spænsku. Og
hér var að sjálfsögðu örðugt um vik,
orðabók engin og enginn kennari
nærtækur. Þó kynntist hann lítils
háttar sendikennara við háskólann
og fékk þar einhverja tilsögn. En
Sigurður skrifaði sína eigin
spænsku orðabók með hjálp enskr-
ar, og þessi bók var síðan tvívegis
prentuð, í seinna skiptið aukin og
bætt. Þetta var afrek íslenzks
bónda. Sigurður átti þess síðar kost
að ferðast til Spánar og spreyta sig
í tali við þarlenda. Eitthvað fékkst
hann einnig við að læra pólsku.
Er árin færðust yfir fengu þau
Sigurðui' og Elín búið í hendur böm-
um sínum, og ein dóttir þeirra hjóna
hafði reist sér nýbýlið ísabakka í
landi Hvítárholts, nærri hinu gamla
býli með því nafni. Sigurður fluttist í
íbúðir aldraðra á Flúðum, þar hafði
hann næði til lesturs og skrifta. Síð-
ari árin var heilsan biluð, hann
gekkst undir aðgerð vegna krabba-
meins og náði sér um tíma aftur.
Hann náði þá að skrifa endurminn-
ingai’ sínar í tveimur bindum, sem
hann sjálfur gaf út, og einnig gaf
hann út greinasafn sitt á sl. ári.
Hann var stálminnugur, vel ritfær
og hugsuður á ritvelli og hafði næma
májtilfinningu.
Áratugir eru síðan ég var nánast
eins og einn af heimilisfólkinu í
Hvítárholti þessa sumarparta. Ég
kom aðeins einu sinni þangað síðan.
En við Sigurður höfðum stöku sinn-
um símasamband. Hann lét yfirleitt
vel af sér meðan heilsan hélst, þó
fannst mér hann búa við nokkra
einveru, gekk enda oft einn sína
götu.
Fjölskyldunni hans, mínu gamla
vinafólki, sendi ég mínar beztu
kveðjur og þakkir fyrir liðnar sam-
verustundir.
Þór Magnússon.
SVEINN
KLEMENSSON
+ Sveinn Klem-
ensson, bóndi á
Görðum, Reynis-
hverfi í Mýrdal,
fæddist 20. október
1936. Hann lést á
heimili sínu 3. mars
síðastliðinn. Eftirlif-
andi eiginkona
Sveins er Jakobína
Elsa Ragnarsdóttir
og eiga þau eina
dóttur, Eddu
Sveinsdóttur, f.
17.7. 1979. Fóstur-
sonur Sveins er
Ragnar Sigurður
Indriðason, f. 17.11. 1971.
Útför Sveins fer fram frá
Reyniskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Astæða þess að ég skrifa nokkur
kveðjuorð til Sveins besta vinar
míns er sú að ég var það heppin að
fá að kynnast honum náið. Því var
það mér ósköp erfitt er ég fékk sím-
tal frá Elsu um að vinur minn hann
Sveinn væri dáinn. Fæ ég virkilega
ekki að sjá hann framar? Eg og son-
ur minn Þráinn bjuggum hjá fjöl-
skyldunni í 4 mánuði og kynntumst
við öll mjög vel á þeim
tíma, eða eins og
Sveinn var vanur að
kalla það, heimalning-
urinn á heimilinu.
Einnig yljaði það mér
um hjartarætur þegar
þau komu í bæinn og
voru heimalningar hjá
mér. Það var erfitt hjá
'Sveini mínum í hans
veikindum sem hann
var búinn að vera með
síðustu 10 árín sem
riðu honum loks að
fullu. En þrátt fyrir
veikindin var stutt í
húmorinn og stríðnina hjá honum
sem gerði lífið bærilegi’a. Hann var
sterkur persónuleiki og lét ekki
uppi hversu veikur hann var oft á
tíðum. Sveinn var mikil tilfinninga-
vera, það sýndi sig best meðal ann-
ars í því að þegar við sungum fyrir
hann táraðist hann alltaf. Það var
alltaf yndislegt þegar hann hringdi í
mig og sagði hæ vinkona en þetta
sýndi mikið hjá honum, þar sem
hann var ekki allra og ekki mikið
fyrir að hringja. Annars var Sveinn
snillingur að baka pönnukökur og
gleymi ég aldrei að þegar við Elsa
BÁRA
MAGNÚSDÓTTIR
Guðríður Bára
tMagnúsdóttir
Idist 7. mars
1931. Hún lést á
Landspítalanuni 3.
mars slíðastliðinn
og fór útfór hennar
fram frá Breiðholts-
kirkju 12. mars.
í gær kvöddum við
okkar ástkæru systur
og mágkonu, hana
Báru, hinstu kveðju.
Fyrir átta árum
kenndi hún sjúkdóms
og gekkst undir skurðaðgerð sem
heppnaðist vel, en á síðastliðnu ári
tók sjúkdómurinn sig upp. Hún
barðist hetjulega við sjúkdóminn
og miklar vonir voru bundnar við
að hún myndi sigrast á honum.
Það ríkir því mikil sorg og söknuð-
ur hjá okkur öllum að sjá á bak
Báru.
En þótt sorgin sé þungbær kenn-
ir hún okkur betur að meta það
sem við höfum átt. Minningin um
elskulega systur fæðh- af sér marg-
ar ánægjulegar endurminningar.
Við yngstu systkinin vorum
mjög samrýnd enda vorum við
lengst heima. Þegar Frímann,
mágur okkar, kom í fjölskylduna,
þá var hann strax einn af okkur.
Þau hjónin kynntust kornung á
skólaárum sínum og giftu sig fjór-
um árum seinna.
Það er margs að minnast, bæði
frá æsku- og fullorðinsárum. Með-
al þess eru ferðalög
innanlands og utan og
heimsóknir í sumar-
bústað Báru og
Frímanns á Þingvöll-
um.
Hún hafði sérstaka
ánægju af að heim-
sækja Ninnu systur
og Einar mág, bæði
er þau bjuggu á Long
Island og eins í Mar-
yland. Þangað fórum
við saman og þau
hjónin nær árlega
okkur til mikillar
gleði og ánægju. Við nutum ríku-
lega samverunnar í þessum ferð-
um. Eftir á skilur maður hve mikil
forréttindi þær voru. Eftir standa
sælar minningar.
Báru er sárt saknað og skarðið
eftir hana er stórt.
Elsku Frímann, Margi’ét, Elísa-
bet og Inga Bára, makar og
barnabörn, megi Guð gefa ykkur
öllum styrk á þessari sorgarstund.
Kveðja frá bræðrum og mökum
þeirra.
Nú legg ég augun aftur,
0, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Einara, Einar, Hjördís
og Gunnsteinn.
HARALDUR
HAFSTEINN
GUÐJÓNSSON
+ Haraldur Hafsteinn Guð-
jónsson fæddist á Hólmavík
11. mars 1913. Hann lést 27.
febrúar síðastliðinn og fór útför
lians fram frá Bústaðakirkju 9.
mars. Jarðsett var í Lágafells-
kirkjugarði.
Elsku tengdapabbi, nú er stríði þínu
lokið, þú ert kominn á æðra
tilverustig.
Ég kveð þig með:
Frá greinum skógar glaðir söngvar óma
í gljúfri hjalar foss um sumarstund,
en strönd og hlíð í logaskrúði ljóma,
og laufgum möttli skrýðist fósturgi'und.
Hvað hrífur dýpra hjaitans duldu strengi,
hvar heyrist skýrar Drottins blíða mál?
Ég finn Guðs anda vaka yfir vengi
og veita ljósi í hverja þreytta sál.
(A. Kröyer.)
Hvíl í friði.
Sigrún.
fórum að veiða uppi í Heiðarvatni
og komum svangar og þreyttar
heim var Sveinn búinn að baka heil-
an stafla af þeim bestu pönnukök-
um sem ég hef smakkað. Þær voru
ófáar stundirnar sem við Sveinn
vorum að spjalla og varð vel til vina.
Hann studdi mig í mínum erfiðleik-
um og gat ég alltaf leitað til hans og
er ég honum og fjölskyldu hans æv-
inlega þakklát. Sveinn gat líka verið
dapur í sínum veikindum, þá var
nóg að ræða við hann um Elsu og
hjónaband þeirra því það yljaði hon-
um mikið og náði hann alltaf gleði
sinni á ný. Elsa er ein af hetjum
hversdagslífsins og annaðist mann-
inn sinn eins og besta hjúkrunar-
kona og þurfti oft að fara til
Reykjavíkur með hann, það var
erfitt að þurfa endalaust að taka
saman og fara stundum í skyndi,
sérstaklega þar sem þau eru bænd-
ur og það þarf að huga að skepnum
en þar eru þau heppin að eiga góðan
að. Ragnar, sonur Elsu og fóstur-
sonur Sveins, var þeim stoð og
stytta öll árin sem Sveinn var veik-
ur, enda þegar Sveinn talaði um
þetta í einum af okkar spjallstund-
um táraðist hann og sagði að það
væri ómetanlegt að eiga svona góða
að. Einkadóttir hans og augasteinn
er Edda og var Sveinn aldrei
ánægðari en þegar hún var við hlið
hans.
Elsku Elsa, Raggi og Edda, hjá
ykkur er hugur minn nú. Ég færi
ykkur innilegar samúðarkveðjur,
Guð styi’ki ykkur í sorginni.
Jæja, svona varst þú Sveinn minn,
og ég gæti endalaust talið upp öll þín
góðverk og manngæsku í gegnum
tíðina en kannski er það ekki að þínu
skapi svo ég læt hér staðar numið.
Ég og margii’ aðrir sem þótti vænt
um þig geymum minningamar með
okkur og tökum þær fram úr hug-
skoti okkar þegar sorgin sverfur að
og leitum huggunar og svölunar í
myndum yndislegra minninga um
góðan og mætan mann.
Með sorg í hjarta og tár á kinn vil
ég kveðja þig, elsku Sveinn minn,
og þakka þér samfylgdina í gegnum
tíðina. Ég á eftir að sakna þín sárt.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna
svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta
húm skuggi féll á brá
lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta
vinur þó falli frá.
Góða minning að geyma,
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók)
Þín vinkona og heimalningur,
Elfn Jónsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
+
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður og afa,
JÓNS KRISTINS GUÐMUNDSSONAR,
Greniteigi 20,
Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 11G á
Landspítalanum.
Auður Jónsdóttir, Birgir Ingólfsson,
Bjargey Sigrún Jónsdóttir,
Guðmundur Sigmar Jónsson,
Rúnar Ágúst Jónsson, Margrét Linda Ásgrímsdóttir,
Pétur Tryggvi Jónsson, Ólöf Hildur Egilsdóttir
og barnabörn.
Hjartans þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát
eiginmanns míns, tengdaföður, fósturföður og
afa,
SIGURBJÖRNS INGIMUNDARSONAR,
Hraunbæ 126,
Reykjavík.
Hansína Vilhjálmsdóttir,
Guðjón Guðlaugsson, Bryndís Arna Reynisdóttir,
Davíð Ingi, Elísabet Ýr, Reynir Már.
+
Þökkum innilega öllum þeim, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og tengdasonar,
ANDRÉSAR ÓLAFSSONAR,
Laugabóli,
Mosfellsbæ.
Valgerður Valgeirsdóttir,
Ásdís Andrésdóttir, Guðjón Guðjónsson,
Ólafur Andrésson,
Ólafia Andrésdóttir,
Sigurður Andrésson, Kolbrún Þorsteinsdóttir,
Halldóra Andrésdóttir, Jón Þór Jónsson,
Valgeir Sigurjónsson
og barnabörn.