Skírnir - 01.01.1907, Síða 4

Kveldræður.
Heimur og mannkyn.
Steinn, Hallbjörn og Þormóður eru á gangi um kveld. Það er
kyrt veður og stjörnuljóst.
S t e i n n.
Alt af þykir mér jafn furðuleg sjón þetta blikandi
myrkradjúp, öll þessi tindrandi heimsaugu. Eg fer að
reyna að hugsa mér hvað þetta er. Þessi ljós, sem líða
tignarlega yfir himinhvolfið, svo hægt, að fljótt á að líta
virðist alt standa kyrt, eru í rauninni bál, hnöttótt, eld-
kúlur, stærri en svo, að nokkur hugmynd nái þar til, og
sendast um geiminn með hraða, sem fer langt fram úr
öllu því er vér getum ímyndað oss. Heimurinn er í raun-
inni fyrst og fremst þessi feiknarlegi eldhnatta slöngvan-
leikur: alt annað sem gerist er, ef þar til er jafnað, minna
en vindblær hjá hafdjúpi. En þegar vér minnumst þess,
að geimurinn er takmarkalaus, þá verða þó jafnvel þessi
jötunbál í samanburði við algeiminn eins og neistar í
náttmyrkri.
Er ekki eðlilegt, að vér hugsum oss einhvern æðsta
höfuðsmið sem höfund að þessari reginsmíð, undrumst afl
hans og vizku og tökum undir með skáldinu:
logandi hvelflng ljósum skirð
þú lofar skaparans miklu dýrð.
H a 11 b j ö r n.
Eðlilegt að vísu, af því að hugum vorum heflr þegar
frá barnæsku verið beint í þá átt. En vitrir menn hafa