Skírnir - 01.01.1907, Blaðsíða 11

Kveldræður.
11
S t e i n n.
Eg efast ekki um að þessar síðustu hugleiðingar muni
vcra réttar, en hitt er þó efamál, hvað vel þær eiga við
þarna; því að eins og þú gefur í skyn, munu það ekki
vera neinir spekingar, sem hafa gert orðið sérvitringur
að lastmæli.
En sleppum þessu orðatali og víkjum aftur að því
sem þú sagðir um leiðrétting allra mála síðar meir. Mér
virtist það nokkurs konar trúarjátning og þótti gott að
heyra.
Þ o r m ó ð u r.
Engin trúarjátning var það. Trú er, eins og þú veizt,
sannfæring um þau efni, sem menn vita ekkert um, og
á sér þvi ekki stað hjá þeim sem hugsa eða leitast við
að hugsa vísindalega. En það sem eg átti við er að eins
von, er mest byggist á vitneskjunni um vanþekkingu vora.
Þó að mikið sé þegar að gert að ýmsu leyti, þá eru
þó miklar líkur til, eins og eg drap á áðan, að landnám
í heimi vísindanna megi naumast heita meir en ný-
byrjað; svo mikið sé þar ónumið enn. Þess vegna getum
vér sagt: »óvist er at vita«. Það má alt af vona að það
séu perlur á botni þess hafs, sem ekki verður kafað. Og
því skyldu menn ekki, sér til gamans, gera sér í hug, að
í djúpinu kunni að vera perlur, sem náist siðar meir með
fullkomnari færurn. En auðvitað má ekki sú hugsun verða
svo rík, að hún tefji eða trufli siglingu vora. Og það sem
vér vonumst eftir, er ekki »hinum megin« heldur framundan.
S t e i n n.
Eg skil ekki til fulls hvað þú fer; en nú er fram-
■orðið og skulum við fara að hætta þessu tali.
Þormóður.
Fáein orð enn. Ein afleiðing þessarar skoðunar, sem
eg drap á, hlýtur að vera sú, að þýðing barnanna, næstu
kynslóðarinnar, verði mönnum enn þá meir í augum uppi