Skírnir - 01.01.1907, Qupperneq 46

4G
Rembrandt.
síðar Saskia sjálf. í september 1641 átti hún son, Titus,
sem lifði móður sína, en upp frá því var hún aldrei frísk;
heilsa hennar fór hnignandi allan veturinn og 5. d. júním.
1642 var hún svo aðframkomin að þörf þótti, að hún
gjörði erfðaskrá sína. Aumingja litla Saskia! hún von-
aði enn, að sér mundi batna; hún var til þess að gjöra svo ung
og hana langaði til að lifa mörg ár enn þá með manni þeim,
sem hún elskaði meir en alt annað á himni og jörðu. Tilhugs-
unin um, að hann gæti kvongast aftur, að önnur kona gæti
tekið sess hennar i hjarta hans og húsi, fanst henni óbærileg.
Hvorttveggja kemur fram í erfðaskrá hennar, vonin um að
henni batni í því, að hún talar um þau börn, er hún ef
til vill enn kunni að eignast; en afbrýðissemin og hræðsl-
an um manninn fyrir öðrum konum í því, að hún gjörir
þá ákvörðun, að ef hann giftist aftur, þá missi hann af
arfi þeim, sem hún áskilur honum.
En með þessari ákvörðun bakaði hún manni sínum
margar áhyggjur og syni sinum sorglega æsku.
Hún andaðist hálfum mánuði seinna og var jarðsett í
Oudekerk í Amsterdam.
Rembrandt harmaði mjög dauða hennar, enda er nú
gleðin og farsældin á enda, jafnvel frægðin snýr við hon-
um bakinu.
Sama árið sem Saskia dó málaði Rembrandt hina
stærstu og merkilegustu mynd sina, sem nú er heimsfræg,.
en þá vakti óánægju og varð orsökin til þess að pantan-
irnar minkuðu og að fátæktin sótti hann heim. Þessi
mynd, sem sjá má hér að framan, er bezt þekt undir hinu
villandi nafni »De Nachtwacht«, en rétta nafnið mun vera
»Het korporaalschap van Banningh Cock«.
Saga hennar er svo merkileg og kemur svo mjög
við æfisögu Rembrandts, að nauðsynlegt er að minnast
á hana.
Á 17. öldinni var engin regluleg herþjónusta komin
á í Hollandi, en í öllum borgum höfðu heldri manna synir
félög eða gildi með sér til að æfa sig í vopnaburði, eink-